skłamałam

Wmawiam sobie dużo rzeczy. Wmawiam sobie, że jestem nic nie warta, mówiąc ludziom, że każdy jest coś wart. Wmawiam sobie, że jestem zła ze współczuciem spoglądając na mężczyznę na wózku inwalidzkim. Wmawiam sobie tyle, że sama nie wiem co jest prawdą, a co kłamstwem.
Zaledwie wczoraj wmawiałam sobie, że Cię nie kocham. I mi ulżyło. Uwierzyłam w to i żyłam według tego. Było mi dobrze. Wyparowałeś z mojej głowy i nie zastanawiałam się nad niczym. Byłam lekka i.. Wolna, tak po prostu.
Ale dzisiaj jest kolejny dzień. Od rana zastanawiam się co u Ciebie, o czym myślisz, o czym śniłeś, czy o mnie pomyślałeś, dlaczego stało się tak, a nie inaczej, czy się spotkamy, czy napiszesz, czy ja napiszę, czy mi się przyśnisz, czy to będzie kolejny dzień pełen tęsknoty ukrywanej głęboko w sobie, czy to był błąd, że się otworzyłam, czy my byliśmy błędem.
Ale nie wierzę już w nic. Bo kłamałam i tego żałuję. Powiedziałam Ci coś, co było kłamstwem. Ale jeszcze wtedy o tym nie wiedziałam. Bo gubię się. Gubię się sama w sobie. Gubię się w swoich myślach, słowach czy nawet spojrzeniach. Gubię się we wszystkim, bo.. Bo.. W zasadzie nie mam na to usprawiedliwienia. Gubię się. Tak zwyczajnie i prosto. Choć gubię się i wyjść stamtąd nie mogę.
Ale.. W tym wszystkim wiem jedno. Wiem, że wczoraj kłamałam i dopiero dzisiaj wiem, że to było kłamstwem. Przepraszam, choć wiem, że to nie do wybaczenia. Rozumiem to.
I wiesz.. Dziś.. Dziś Cię kocham. Wczoraj Cię kochałam. Jutro też będę Cię kochać.
To tez jest proste i zwyczajne, choć jednocześnie tak trudne..