Jestem tu, gdzieś na granicy tego co było, a tego, czego pragnę i do czego dążę.
Potrzebuję jakiegoś impulsu, czegoś, co popchnie mnie do dalszego działania.
Mam poczucie jakiejś misji, które jednak z dnia na dzień słabnie.
Czuję, że to, co do tej pory udało mi się zbudować, za chwilę runie, pozostawiając po sobie uczucie ogromnej pustki i żalu. Czuję się rozdarta i niepewna.
Mam mnóstwo planów, cegiełek, które chciałabym postawić, ale brak mi odpowiednich fundamentów.
Pragnę czegoś niezwykłego, niewyobrażalnego, co nie do końca jestem w stanie nazwać.
Nie jestem już sobą, nie jestem tą mną, którą byłam do tej pory. Straciłam chyba poczucie ciągłości. Straciłam tę część siebie, która zapewniała mi spójność, łączyła wszelkie sprzeczności i czyniła mnie tym kim byłam.
Czas działa na moją niekorzyść, wpycha w sztywne ramy, z których nie jestem w stanie się wydostać. Być może sama sobie stworzyłam tę granicę, próg, którego nie mogę przekroczyć. Zbudowałam go z własnych słabości, lęków, nieprzespanych nocy.
Muszę zrobić pierwszy krok. Potrzebuję kogoś lub czegoś, co da mi siłę do dalszego działania.
Potrzebuję czegoś, w czym będę mogła się zatracić i jednocześnie nie zagubić, by w razie potrzeby zawsze odnaleźć drogę do wyjścia.

Dążąc do celu, uzyskujemy odpowiedzi, umożliwiające nam osiągnięcie go. Czasem tylko potrzebny jest ktoś, kto popchnie nas we właściwym kierunku.