Dzień #3: bezradna.

Jestem bezradna.
Każda ulotna chwila, każda warta zapamiętania data znika. Zupełnie, jakby ktoś rzucił w moją stronę drobnym, porcelanowym wazonikiem z napisem "wspomnienia", a moje nieudolne ręce nie zdążyłyby uchwycić przedmiotu na czas.
Pomimo, że staram się poskładać wazon, pozostają w nim niezapełnione luki i pęknięcia, których nie da się zakamuflować. Kaleczę sobie ręce szukając pozostałych zagubionych części.
I robię najgorszą możliwą rzecz - płaczę. Płaczę, wiedząc, że nic mi to nie pomoże, bo choćbym nie wiem jak się starała, nie uda mi się przywrócić "wspomnień" do poprzedniego, nienaruszonego stanu.
Rozpaczliwie pragnę pomocy, ale nie potrafię się odważyć, by kogoś o to spytać.

Jestem bezradna.

Proszę, niech ktokolwiek mnie zauważy... mnie i moje okaleczone dłonie.