06.04.2021r.(wtorek)

Wiadomo, że mierzi mnie, że wielu z uczestników stron literackich uważa je za ściśle poetyckie, a najlepiej ślepo widzą w nich strony liryczne i nie godzą się na prozę, a na publicystykę? To już nie mieści im się w głowie, że można pisać felietony i wyrażać w nich zdanie, no i jak pisać może ktoś, kto według nich nie ma prawa pisać i tym samym wyrażać opinię, bo choćby nie ma wykształcenia polonistycznego czy w ogóle nie ma wykształcenia wyższego, zatem absolutnie nie jest inteligentem i zaryzykuję twierdzenie, że tak naprawdę dla nich jest "podludziem" - człowiekiem nie w pełni praw. Dlatego sam bez spektakularyzmu opuściłem kilkadziesiąt takich stron. Zostałem w kilku, a tak naprawdę w pełni udzielam się w dwóch. Jednej w ogólnej sieci i jednej na fb. Oczywiście, że rezygnuje z bycia sobą i część tekstów piszę tylko do szuflady, bo ludzie nie są na nie gotowi i powodowałyby wieczne awantury i protesty czytelników i autorów, którzy szukają w pisaniu tylko piękna , ale odrealnionego. Ja tak pisać nie umiem. To znaczy umiem, ale wtedy nie jestem sobą. To po prostu zabawa na przykład w przenośnie i porównania jest, a wiersz dla mnie musi być z krwi, kości i być na ziemi, a nawet w rynsztoku. Takie jest życie.

Stąd też najbliższą mi jest proza polemiczna w felietonach czy dziennikach. Trudno nie być mi sobą, bo polityką i sprawami społecznymi i religijnymi nasiąkłem od niemowlęctwa. Pasjonowały mnie prasówki zadawane przez nauczycieli wiedzy obywatelskiej i przysposobienia obronnego i późniejsze dyskusje o tym co prasie i TV na tych lekcjach. Z takich tematów zresztą też można pisać wiersze, bo, jeśli już mam przyjąć jakiś schemat w poezji i naukę, to dla mnie wieszcza poezji i życia Steda. Zatem wszystko poezja i tyle.

Do rozważań o byciu sobą skłonił mnie też felieton Ludwika Dorna, który dziś jest felietonistą "Polityki", a ongi był zdaje się na przykład ministrem spraw wewnętrznych z ramienia Prawa i Sprawiedliwości. Nomen omen ten numer "Polityki" kupiłem dla książki z felietonami Jerzego Pilcha dla tegoż tygodnika. Ludwik Dorn pisze, że rząd cierpi na dereizm, czyli oderwanie od rzeczywistości. Ja się z tym twierdzeniem nie bardzo zgadzam, bo w rządzie i około niego są ludzie kuci i szczwane lisy, no i mają wszystkie ruchy policzone i obliczone, a wszystko poprzedzone zostało sondażami. I czytając ten felieton też zastanawiałem się - jak wobec polityki powinien się zachować człowiek piszący? Czy mitycznie być ponad? I cały czas wieszczyć swoją niezależność i pouczać maluczkich o wolność ponad wszystko? Przypomniał mi się pewien prawie wieszcz dwudziestego wieku w poezji polskiej. Wieszczył i pouczał gromowładnie, ale! Jak piszą biografowie, paszport miał w domu i bardzo lubił wieszczyć z Niemiec, co dla mnie po wojnie, było jednak dalece niestosowne. Zatem jak ja się odnoszę do polityki i polityków. Ano karmię się politykami i polityką. Fascynuję się. Głosuję, dyskutuję, wyliczam, ważę i wybieram. Przyjmuję, że polityk nie jest dobrem. Że ja w jego kalkulacjach coś tam zyskam lub stracę, ale przede wszystkim idzie on do polityki, bo ma swoje interesy i ambicje, i czasem wkalkulowane jest w jego działanie dobro ogólne, choć wcale nie jest mu to na rękę. Myslovitz śpiewali - ten kraj jest jak psychodeliczny rock, spróbuj coś z tego mieć. I ja próbuje. Żyć trzeba. Kijem Wisły nie zawrócę. Wolnym można być czasem i chyba raczej, jak nikt nie widzi.

A poezja? Przyjdzie czas na poezję. Poezja jest wtedy, gdy złapie coś lub ktoś za serce, wysuszy gardło wzruszeniem albo wzbudzi gniew nagłym nadepnięciem na podbicie, czy przez rozerwanie rany starej lub spowodowanie nowej i to najlepiej ropiejącą, słodko gnijącą krwią i fetorowatym szaro-mrocznym odczynem.

Kot. Kot przychodzi mi do głowy, kiedy myślę o temacie warsztatu prozy - młodość. Tak sobie myślę, że kot bardzo wyraża dzisiejszą młodość. Czemu? Bo ci dzisiejsi młodzi zamiast dzieci wybierają koty na ten przykład i twierdzą, że są rodziną. Moim zdaniem jest w tym pokrętność, bo jednak chodzi o łatwość. Kota jednak bez specjalnego żalu i oporu społecznego można oddać do schroniska lub odsprzedać. Dziecko nie. Jeszcze w większości społeczeństwa polskiego istnieje głęboki sprzeciw wobec porzucenia dziecka. Jeszcze. To się zmieni za sprawą naszych dzieci i wnuków. Czemu? Bo ma być łatwo i przyjemnie, aż do szaleństw w łatwości i przyjemności. Pewnie więc powróci koń minister lub członek parlamentu. Pewien dominikanin z Krakowa kilka lat temu do maturzystów w Żywcu podczas rekolekcji wielkopostnych powiedział - nie będzie łatwo i nam doświadczonym powiedział. Przypuszczam, że oni tego nie przyjęli lub mimo jego tłumaczeń nie zrozumieli. Taka jest młodość. My to wiemy. Te krzyże są. Niesiemy swoje i czyjeś. Myślę nawet, że życie bez krzyży jest niemożliwe. Wpisane jest w genom, ducha i serce człowieka. Na tym polega młodość. Na łatwiźnie. Na nieodpowiedzialności. Zatem na zbieraniu swoich krzyży i tworzeniu krzyży innym, które to krzyże innych też poniesiemy. Powstają roje krzyży. Takie jest życie. I nie ważne, czy ktoś biedny i bogaty. Poniesie tak czy owak jakiś krzyż albo kilka. Wiecie, piszę o krzyżach. Nie ujmuję tego inaczej, bo wciąż jesteśmy cywilizacją chrześcijańską i niech tak pozostanie. Młodym się ckni do rewolucji - wszystko burzyć! No to poczytajcie sobie o rewolucji francuskiej, październikowej, przemysłowej, feministycznej i przemyślcie ich efekty.