Kiedyś za ścianą będzie cicho

" I w którymś momencie sobie uświadamiasz, że pokochałaś ten brak siły i energii do najprostszych czynności życiowych. Tęsknisz do chwil, w których potrafisz spędzić cały dzień w łóżku z beznamiętnym wyrazem twarzy, przeplatanymi łkaniem sponiewieranego człowieka, któremu brakuje już łez od ciągłego płaczu. Patrzysz w lustro i chcesz znowu zobaczyć szarą, smutną twarz, z sinymi cieniami pod oczami i przymkniętymi powiekami. Chcesz znów czuć paniczny strach przed wyjściem z domu - bo bez tego nie jesteś sobą.
Znów chcesz chować jedzenie do kieszeni. Brakuje Ci uczucia głodu odbijającego się echem po Twoim pustym żołądku. A to wszystko przez to, że jakiś czas czułaś się szczęśliwa, i nawet parę razy spojrzałaś w lustro z myślą "dobrze dziś wyglądam". Zaczęłaś wychodzić ze znajomymi, i poczułaś, że kochasz spędzać z nimi swój czas. Ale zbyt mało czasu minęło, żebyś zobaczyła, że Twoje włosy i paznokcie stały się mocniejsze, oczy rozjaśniały, a Twoja szara twarz nabrała kolorów. Nie widzisz tego - i dlatego tęsknisz za tamtymi dniami. Dlatego to wraca. Wtedy masz wrażenie, że Twoje codzienne treningi nie mają sensu, bo wszystko co spalisz zaraz odrobisz jedzeniem. I nie jest już ważne, że najlepsi trenerzy zalecali pięć zdrowych posiłków dziennie, a popierali to słowami "jeśli chcesz schudnąć musisz jeść". Dla Ciebie znowu jest ważne motto wycięte dawno temu z gazety "jest tylko jeden sposób aby być chudym - przestać jeść".
I wtedy szklanka wody znowu ciąży w żołądku, a śniadanie ląduje w koszu na śmieci.
I znowu upadasz, i zastanawiasz się który upadek będzie Twoim ostatnim. "