czasem potrzebuję szaleństwa, żeby poukładać myśli

i ubliżam temu co najbliżej
wiercąc się nieznośnie
- bo wszystko wydaje się takie miękkie i rozlazłe -

aż zmieszczą się wszystkie nietrafione myśli
do dziury w całym

potem siedzę
grzecznie rozszarpany
- z kamienną twarzą, można być trochę postrzelony -

wystarczy być w pogotowiu
ale nie za wcześnie, żeby niczego nie spłoszyć

i czekam aż czerń w źrenicach
przestanie się tak rozpychać
kiedy patrzę jak to wszystko płonie

bo ja kocham ogień
i nie pogardzę żadną deską ratunku

spytasz czy palę
a po co to komu?