Zastanówmy się jednak, kiedy człowiek jest naprawdę sobą. Czy wtedy, gdy z narażeniem życia dobija się do drzwi bogów, czy wówczas, gdy zadowala się tym, iż idzie wciąż tą samą drogą życia, jaką mu wyznaczono od narodzin, i nigdy się nie buntuje? Czy uważacie, że istoty ludzkie są do tego stopnia pozbawione wyobraźni i odwagi, żeby dostrzegać tylko to, co możliwe i racjonalne?

(...) niepełnosprawni mają przez cały czas być weseli i szlachetni, by zdrowi ludzie spokojnie czuć się szczęśliwcami.

Ludzie nie lubią gniewnych niepełnosprawnych. To się kłóci z ich współczuciem, z wyrytą w ich głowach historyjką, jak to niepełnosprawni dzielnie pokonują przeciwności losu, aby zasłużyć sobie na powszechny podziw. Ludzie chcą wierzyć, że niepełnosprawność w niczym im nie przeszkadza, bo wtedy nie muszą tracić energii na poczucie winy.

Ludzie uwierzą we wszystko, o ile będzie to oznaczało, że mogą żyć dalej i nie muszą się zbytnio zastanawiać.

Na ziemi są dwa rodzaje ludzi: ci, którzy pragną czytać książki, i ci, którzy ich wcale nie czytają. Tacy, którzy dążą do zdobycia wiedzy, i tacy, którzy wolą żyć, nie zastanawiając się nad wielkimi tajemnicami, nawet jeśli to życie tutaj jest tylko złudzeniem.

Na świecie będą zawsze takie Cecily, Marthy i Elizabeth, które nie potrafią znieść brzemienia prawdy. Będą popijały herbatę, ważyły słowa, nosiły słomkowe kapelusze, wciskały swoje umysły w gorset, aby nie wymknęła im się żadna zbłąkana myśl i nie zniszczyła gładkich złudzeń, które prezentują sobie i światu.

Złudzeniami można żyć dość długo i być dość szczęśliwym. Może to nawet jedyny sposób, żeby być szczęśliwym.

Wstyd jest być człowiekiem, ale nie mamy na to żadnego wpływu. Gdybym miał do wyboru, to wolałbym być psem.

Pamiętasz stary perski aforyzm: "Naraża się na niebezpieczeństwo ten, co odbiera tygrysicy młode, i ten, co odziera kobietę ze złudzeń"?

Kierują nami złudzenia, powodują nami złudzenia. Złudzenia nas pchają, wstrzymują, wyznaczają nam cele. Rodzimy się ze złudzeń i śmierć też jest tylko przejściem z jednego złudzenia w inne.

Wszystkim się wydaje, że taka świnia to aby na rzeź. A czym my się tak znów od niej różnimy. Mądrzejsi jesteśmy? Lepsi? Nie mówiąc, że zwierzęta mają takie samo prawo do świata, skoro na nim są. Świat i do nich należy. Noe na swoją arkę wziął nie samych ludzi. A na przykład nie zauważył pan, że zwierzęta na starość stają się podobne starym ludziom? Póki młode i człowiek młody, być może, nie widać tak podobieństw. Jednakże na starość stają się równie niedołężne jak starzy ludzie. Tak samo chorują i na te same choroby. A że nie mówią, nie skarżą się, to może dlatego, że słowa i tak by im nic nie ulżyły, jak nie są w stanie ulżyć ludziom, mimo że mówią, skarżą się. I, według mnie, tak samo jak ludzie boją się śmierci.

Wolę psy od ludzi. Nie znaczy to, że mam coś przeciwko ludziom, są osoby, które wprost uwielbiam. Ale ogólnie rzecz biorąc, jeśli ktoś przedstawi mi jednocześnie człowieka i psa, to do zwierzęcia zapałam większą sympatią.

Świat nie jest robotą na zamówienie, a zwierzęta nie są fabrykatem do naszego użytku.

... człowiek wierzy, ponieważ potrzebuje wiary. Przedmiot wiary jest nieistotny, nie odgrywa żadnej roli.

W ludziach zawsze widzimy to, co nam się wydaje, że już o nich wiemy.