Mapa świata każdego człowieka jest tak samo niepowtarzalna jak odcisk jego palca. Nie ma dwojga takich samych ludzi. Nie zdarza się, żeby dwie osoby jednakowo zrozumiały to samo zdanie. Nie próbuj zatem dopasowywać innych do własnych wyobrażeń o tym, jacy powinni być.

Wiara absolutna nie bierze się z inteligencji, lecz z woli. Nie stanowi sposobu poznawania świata, lecz zaangażowanie się w świat. Fanatyk zawsze znajdzie powody, żeby wątpić, ale on nie chce wątpić. Do tego stopnia woli swoją fikcję od rzeczywistości, że uprząta rzeczywistość kałasznikowem, gdy ta mu się sprzeciwia.

Zdaję sobie sprawę, że jeśli byłbym stabilny, ostrożny oraz niezmienny, żyłbym w śmierci. Dlatego akceptuję zamęt, niepewność, strach oraz emocjonalne wzloty i upadki. Ponieważ to cena, którą jestem gotów zapłacić za płynne, ekscytujące oraz pełne konsternacji życie.

Czasem o wiele bardziej wzrusza nas powtórne odkrycie miłości niż znalezienie nowej.

Najpiękniejszą formą szczęścia jest wdzięczność. Należy zarówno do jego przyczyn, jak i skutków.

Gromadzenie w notesie wielkiej ilości bzdur nigdy nie zaowocuje czymś sensownym, że fakty nie istnieją, dopóki człowiek nie wniesie w nie czegoś własnego, jakiejś cząsteczki rozigranego ludzkiego geniuszu, fantazji.

Wielu ludzi myśli, że kochać kogoś to być jak stacja benzynowa: jak brakuje paliwa, przyjeżdżam i uzupełniam braki. Humanistyczni psychologowie nazywają to miłością braku, gdzie drugi człowiek ma nam dać to, czego nie mamy.

Co z tego? Jeśli umrę, umrę. Nie będzie to wielka strata dla świata, a życie mnie nudzi. Jestem jak człowiek ziewający na bal; jedynym powodem, dla którego nie idzie do domu do łóżka, jest to, że jego powóz jeszcze nie przyjechał.

Całe moje życie było po prostu ciągiem żałosnych i nieudanych zaprzeczeń uczuć lub rozumu.

Moja miłość stała się jednym z moją duszą; zrobiło się ciemniej, ale nie zgasło.

Kocham wrogów, choć nie po chrześcijańsku. Bawi mnie, podniecają moją krew. Bycie zawsze na baczności, łapanie każdego spojrzenia, znaczenie każdego słowa, odgadywanie intencji, udaremnianie ich intryg, udawanie oszukanych i nagle, pchnięciem, wywrócenie całej ogromnej i ciężko zbudowanej gmachu ich sprytu i planów ... to nazywam życiem.

Po pierwsze, [jego oczy] nigdy się nie śmiały, kiedy się śmiał. Czy zauważyłeś kiedyś tę osobliwość, którą mają niektórzy ludzie? Jest to albo znak złej natury, albo głębokiego i trwałego smutku.

Byłem skromny - zarzucali mi przebiegłość: stałem się skryty. Czułem się głęboko dobry i zły - nikt mnie nie pieścił, wszyscy mnie obrazili: stałem się urażony. Byłem ponury - inne dzieci były wesołe i rozmowne. Czułem się lepszy od nich - ale byłem uważany za gorszego: stałem się zazdrosny. Byłem gotów pokochać cały świat - nikt mnie nie rozumiał: i nauczyłem się nienawidzić.