Proces myślenia, gdy jest obserwowany, opiera się na tym, co teraz jest adekwatne, aktualne i rzeczywiste. Gdy nie jest obserwowany, ego się z nim identyfikuje. To tak, jakby aktor zapomniał o tym, że jest w teatrze i odgrywa rolę. Wtedy, gdy otrzyma brawa, schodzi ze sceny, ale nadal mówi do żony z francuskim akcentem i zachowuje się jak żołnierz, którego zagrał.