... przecież jesteśmy opuszczeni jak zagubione dzieci w lesie. Kiedy Ty stoisz przede mną i patrzysz na mnie, co wiesz o moim bólu, który jest we mnie, i co ja wiem o Twoim. I jeżeli rzuciłbym się przed Tobą na kolana, płakałbym i opowiadałbym, nie wiedziałbyś o mnie więcej niż o piekle, o którym Ci mówią, że jest gorące i straszne. Już z tego tylko powodu my, ludzie, powinniśmy stać przed sobą z taką czcią, z takim zadumaniem i miłością, jak przed bramą piekła (Franz Kafka do Oskara Pollaka).