„Powinniśmy być wdzięczni", powiedział do mnie głos, „że brak wiedzy na tyle ogranicza nasze postrzeganie rzeczy, iż nadal możemy coś do nich czuć. Skąd wzięlibyśmy pretekst, by na cokolwiek reagować, gdybyśmy rozumieli... wszystko? Jedynie umysł nieobecny pada ofiarą intensywnych emocji. Gdyby nie trzymająca nas w zawieszeniu niepewność, wynikająca z tego, że trwamy w mrokach niewiedzy - jako istoty opętane przez nasze ciała i płynący z nich obłęd - któż zainteresowałby się tym kosmicznym przedstawieniem choćby na tyle, aby zdobyć się na najsłabsze ziewnięcie na jego widok, a co dopiero na bardziej dramatyczne gesty, dzięki którym ten świat, złożony zasadniczo z odcieni szarości na tle czerni, nabiera jakże rzadkich kolorów? Nadzieja i groza - by wymienić choćby dwa z niepoliczalnych stanów, wynikających z niepełnego wglądu - co by z nich zostało w obliczu ostatecznego objawienia, obnażającego jak bardzo są zbędne? Dla kontrastu, zarówno nasze najwznioślejsze, jak i najokrutniej doświadczające nas emocje, otrzymują doskonałą pożywkę, ilekroć trafiamy na pojedynczy promień wiedzy, oddzielamy go od pełnego spektrum zrozumienia, a następnie całkowicie o nim zapominamy. Wszystkie nasze uniesienia, święte czy unurzane w błocie, opierają się na odmowie poznania nawet najbardziej powierzchownych prawd oraz na naszej obłąkańczej woli podążania ścieżką zapomnienia. Amnezja stanowi prawdopodobnie najwyższy sakrament tego wielkiego szarego rytuału egzystencji. Pełnia wiedzy i zrozumienia oznacza skok ku oświeceniu w próżni, w zimowy krajobraz pamięci, którego istotę stanowią tylko cienie i głęboka świadomość otaczającej nas ze wszystkich stron bezkresnej przestrzeni. Wisimy w niej jedynie dzięki sznurkom drżącym z nadziei i grozy, i trzymającym nas w zawieszeniu nad szarą nicością. (...)".