[...] Myślę o tych miesiącach, kiedy chodziła sobie z nowym dowodem nieświadoma tego, że jest zadłużona na coś, czego nigdy nie zdecydowała się kupić.

Myślę, że i tobie, i mnie kiedyś przydarzyło się to samo – ktoś nas zadłużył, nie mówiąc nam o tym. Ale nie wyglądało to jak oszustwo, tylko jak miłość. Tak przynajmniej było nazywane. Na pewno też, chociaż przez chwilę, znalazłyśmy się po drugiej stronie: to my byłyśmy oszustkami.

Tak właśnie działa tak zwane poświęcenie się. Nikt nie pyta niemowlaka: „Przepraszam cię, kochanie, czy chciałbyś, żeby mamusia przerwała studia tuż przed magisterką, żeby móc się tobą troskliwie zająć, karmić cię, przewijać, przytulać i wstawać do ciebie w nocy, równocześnie odczuwając narastające rozżalenie i tęsknotę za tym, co zostawiła, czy też może wolałbyś, żeby mamusia dokończyła studia, opiekując się tobą na zmianę z tatusiem i babcią?”. Leżysz sobie w powijakach, gaworzysz albo płaczesz, dowód osobisty dostaniesz za siedemnaście lat i jedenaście miesięcy i, powiedzmy sobie szczerze, sprawy rozgrywają się raczej poza tobą. Kilka lat później też nie jesteś pytana: „Przepraszam cię, córciu, czy chciałabyś zjeść domowy obiadek przygotowany przez zmęczoną po pracy mamusię, czy też może wolisz barszczyk z kartonu i krokiecik spod folii, ale za to mamusia sobie odpocznie i będzie bardziej pogodna, oraz nie będzie się mamusi dzień w dzień odkładać trochę złości, którą potem będziesz jej spłacać swoim poczuciem winy?” .