Jeśli nie wybrałyśmy swojego krzywego nosa, odstających uszu, dyskalkulii, neurotyczności, dlaczego mamy wobec nich tak osądzający stosunek? I co by się stało, gdyby udało się popatrzeć na siebie okiem kochającego rodzica? Tym spojrzeniem, które każe mamie i tacie robić dziecku nieskończone ilości zdjęć, zdjęć właściwie identycznych i- z punktu widzenia obcych osób – zupełnie błahych? Jak by to było popatrzeć na siebie z miłością? I, gdyby się nam udało, jak przekształciłoby to nasze życie, nasze związki? „Rany, które zadano nam w relacji, tylko relacja może naprawić” – napisał John Frederickson w „Kłamstwach, którymi żyjemy.” Jeśli jednak wejdziemy w związek z głęboką niezgodą na siebie, ten nasz niekochany kawałek będzie w nas szalał i niszczył tę relację, tak jak porzucone dziecko w akcie gniewu niszczy budowle z klocków.