Dzieciństwo to potężna, błękitna fala, która unosi człowieka, niesie go naprzód i kiedy już mu się wydaje, że tak będzie zawsze, ona znika, przepada bez śladu. Nie możesz jej dogonić ani sprowadzić jej z powrotem. Ale zanim zniknie, ta fala zostawia na brzegu podarunek: muszlę. W tej muszli zamknięte są wszystkie odgłosy dzieciństwa. Nawet teraz, kiedy Jameelah zamykała oczy i nastawiała uszu, potrafiła je usłyszeć: dźwięczący śmiech swojego młodszego rodzeństwa, pełne zachwytu słowa ojca w momencie przerywania postu kilkoma daktylami, śpiew matki podczas szykowania posiłków, trzaskanie ognia wieczorową porą, szum drzewa akacji na zewnątrz...