Szłaś ulicą, wzrok w ziemie wbity..
Sama, choć pośrodku ludzkiego tłumu..
Obijałaś się czasami o czyjeś barki..
Nagle głos, dość wyraźny choć nieznany..

"Choć, dziewczynko, powróżę Ci"..
Cygańskie słowa przerwały Twoją podróż.
"Poznasz przyszłość, bogaty mąż ,piękny dom..
Daj rękę, pokaż dłoń"..

Poczułaś dotyk innych rąk, nie tych co zwykle.. [...]

(...)Noc się uśmiechnęła, ze współczucia, z zachwytu…
Chciała coś powiedzieć ale łzy dławiły jej głos..
Odeszła nic nie mówiąc, jakby nigdy nic..
Zostawiła kartkę, na niej kilka słów..
„Jeśli ktoś pokocha kogoś aż tak jak on ją..
Jak ktoś pokocha tą dziewczynę bardziej niż on..
Wtedy wrócę. Podpisano krwią.”

Nigdy nie wróciła.

Otwierasz drzwi nim zdążę zapukać..
Rzucasz się na szyje, oplatasz jak bluszcz..
Całujesz na powitanie, jakbyśmy się nie widzieliśmy setki lat..
A to zwykle parę godzin, góra dni..
Dla Ciebie to tyle samo, kilka długich, krótkich chwil..

Puszczasz
Łapie oddech..
Udusiłabyś czasem..

Łapiesz za dłoń, prowadzisz do pokoju.. [...]

Hermetyczny świat..
Nie dla zalet ale mimo wad..
Nie dla zdolnych ale dla wytrwałych..

Wole nie rozumieć, wole nie wiedzieć..
Spokojniejsze przygarniać sny..
Im mniej wiesz tym lepiej śpisz..

Ludzie którzy nie przypominają ludzi..
Człowieczeństwa więcej w zwierzętach niż w nas..
Uczucia błyszczą się jak porcelanowe lalki z wystawy..

Byle na pokaz
Zwykle na sprzedaż..
Import, eksport
Byle tanio kupić
Drożej sprzedać..

Betonowy bluszcz oplata matkę naturę
Ubiera ją w szarość, nienaturalną teksturę..

Resztki ludzi kupują prywatny świat.
Myślą że pieniędzmi zatuszują swe wady..
Nie odkrywając w oczach innych zalet swych barw

Kiedyś się urodziłem..
W bólu i krzyku pewnej kobiety..
Która uśmiechem mnie okryła..

Rosłem, dojrzewałem jak jabłko..
Do słońca serce wystawiałem by je życie zarumieniło..
Zimą chłód hartował je by było odporne na innych..

Słuchałem, słuchano mnie..
Wierzyłem, wierzono mi..
Kochałem, kochano mnie..
Grzeszyłem, grzeszono przeze mnie..
Płakałem, płakali ze mną..
Ufałem, ufali mi..

Trzymałem w dłoni cały swój świat..
Wypuszczałem go co rano, jak gołębia z klatki..
Wracał wieczorami, wymęczony, [...]

Chyba już nadszedł czas..
Kiedy każde z nas..
Bardziej ja sam…
Skończył ze swoim pokojem bez klamek..
I wyszedł przez okno, które zawsze tam było..
I zostawił w nim to wszystko co opływa w ból..
Znienawidziłem Cię kochać, sam diabeł pogratulował mi..
Zdziwił się że wytrwałem tyle nocy i dni..
Tyle nieodwzajemnionych spojrzeń, głuchych słów..
Nie wysłanych listów, stosy kartek z wierszami..
W końcu zlitował się i zszedł na Ziemie..
Podszedł do mnie, spojrzał mi w oczy..
Spojrzałem i ja, nie czułem co to strach..
Posmutniał, wodząc wzrokiem gdzieś w dal..
Zamyślił się na krótko, po czym rzekł:
"Wiesz ,nie myślałem że jest piekło na ziemi..
Ze wiara nadziej.. i jak jej tam..
Miłość..
Mogą tak zabić w człowieku człowieka..
Odstaw to na półkę, niech pokryje ją kurz..
Postaw krzyżyk, nie klękaj już .."

Kiedyś Ci opowiem..
Ta krótką historię..
Zresztą po co czekać..
Lubię z Tobą rozmawiać godzinami..
Choć to zwykle mój monolog..
Spacerować razem w te ciepłe wieczory..
Choć włóczę się sam.
Uśmiechać się do Ciebie..
Do siebie..
Podawać Ci rankami szklankę mleka..
Która spada by o podłogę trzasnąć..
Kłaść się do naszego łóżka co noc..
Choć Ty setki mil stąd..
Wdychać zapach konwalii..
Przecież też to czujesz..
Przytknąć nos do okna i patrzeć na deszcz..
Wyciągać dłoń do Twojej..
Która spada bezwładnie..
Podarować sercom kawałek naszego snu..
Który zawstydza wszystkie romanse
Który nie pozwoli nigdy spaść mi na sam dół.