złośnik

Wodząc wzrokiem
za własną stopą,
ostrożnie stawianą na wąskich deskach,
natrafiam na strach.

Ukryty głęboko pode mną
uderza bezkresem o filar,
nie dając o sobie zapomnieć.

Drżące ciało
na próżno szuka
oznak bezpieczeństwa.

Symbol kończącego się dnia
zostawia jasny ślad
na wodzie.

A ona drży
dotykana słońcem.

I ja drżę.
Niedotykana.

Podaj mi rękę.
Twój chłód
i mój
nie przeszyje żadnej z nas.

Kto zawinił,
że za karę
Twoja śmierć.
I moje życie
za karę.
[...]

Tablica.
Temat lekcji wczorajszej
z dzisiejszą datą.
Temat rzeka: równanie
z jedną niewiadomą.

Nie wiadomo, gdzie się podziewa.
Czy w ogóle i czy na nią czekać.
Na niego.
Składnik – brakujący element,
tworzący sumę
radości i smutków.
Na dobre i na złe.

(taki sobie, na szybko...)

W jednym z tych dni,
gdy świętuje miasto,
Jest noc.

Jasny mrok wstępuje na tron.
Zaczyna swe panowanie
grą cieni, kolorów i dźwięków.

Sztucznie podtrzymywane
nocne życie miasta.
[...]

Jakże ty jesteś niedoskonały.

Nie słyszysz, gdy mówię,
bo wolisz piękne usta
od pięknych słów.

Nie widzisz, gdy przychodzę,
bo nie idę na nogach
aż do samej ziemi.

Nie czujesz, gdy jestem obok,
bo nie pachnę, jak ty.
Jak narcyz.

Jakże ja jestem niedoskonała.

W oknach na świat
miejskich sklepów
odbijam się na obraz i podobieństwo
własne.

Za każdym razem
tak samo.
Stagnacja nieproporcjonalności
fizyczno – intelektualnej.

Na własnych wstydliwych nogach
idę w kierunku własnych koszmarów
konsekwentnie do celu
za głosem chorego serca
głucha na krzyki zdrowego rozsądku.

Na własne oczy
widzę ludzkie dążenie
do snu,
którego nie przerywa dźwięk budzika.

Konsekwentnie z wysoko uniesioną głową,
nie patrząc szybie
prosto w oczy

Zatarłam ślady,
zniszczyłam wszelkie dowody,
a pulsująca krew nie ma już racji bytu.

Zmieszana z wodą,
która pełni terapeutyczną funkcję oczyszczenia,
zabiera ze sobą przedmioty,
noszące ślady arytmii uczuć.

Jest czysto, sterylnie i poprawnie rozsądnie.

Wyprany z emocji chłodny człowiek
z mocnym postanowieniem niewiary
w szczęście, ukryte pod powiekami.

Nie wytrwa.

Bo zbrodnia wciąż się dokonuje.

Tak trudno mi za Tobą nadążyć.
A czas mówi, że już czas
Zabrać Cię do domu,
Nakarmić życiem
I ubrać w ludzką postać.

Ogrzać chłodne ręce,
Które, nie pamiętam kiedy,
Równoważyły pierwszy krok…
Do świadomości kobiety,
Że nie będzie matką

Wierzę w Ciebie, Boże.
Składam ręce i modlę się.
Klękam i dziękuję.
I proszę.

Żebym nie pragnęła niczego,
ponad to, co mam.

Żebym nie żądała
upału wiosną,
światła w ciemną noc,
spadającej gwiazdy na pochmurnym niebie.

Wielkiej satysfakcji, gdy mi dajesz małą.
Istoty istnienia w darowanym życiu.
Deszczu namiętności, gdy przecieka dach.
Szczęścia, gdy mam przecież co jeść i co pić.

Miłości, jakby przyjaźń nie była uczuciem.

Zrozumienia, gdy wyznaję:
Wierzę w Ciebie, Boże,
Lecz nie wierzę Tobie.

Ile on musiał mieć w sobie odwagi,
żeby tak bezczelnie
odebrać Panu Bogu władzę.

Zbuntować się,
odrzucić krzyż, nałożony na plecy,
jak nałożyli kiedyś JEGO Synowi
za grzechy świata

Wystąpić przeciwko „nie zabijaj”,
przeciwko „bądź wola Twoja”
i samemu wyznaczyć
dzień swojej śmierci,
wiedząc, że nie będzie
dniem pojednania.

Jestem Ci winna tych parę zdań.
Dwanaście – za każdy wspólny rok.
Za wspólną koleżankę,
znacznie bliższą Tobie.
Za wspólną lukę w latach,
którą łatałam bezskutecznie.
Za noce w oczekiwaniu
na wspólne poranki.
Za wspólne podróże
i wspólne powroty.
Za wspólne owoce, [...]

Rano, po całonocnej projekcji filmu,
w którym gram główną rolę,
kieruję swój zaspany wzrok
na nadzieję, leżącą obok.
Pojawia się zawsze,
gdy zaczynam w nią wątpić.
Pomaga mi wstać, ubrać się;
podsuwa pod nogi wiarę,
schodzoną przez te wszystkie lata.
I podaj rękę, gdy potykam się,
o leżące bezładnie strzępy tego,
co nosiło w sobie początek miłości.
Trwa przy mnie, jak jej nakazał
Pan Bóg.
Choć odsuwana na bok
za każdym złym razem,
uparcie wraca,
wieszając mi się na szyi,
na swych cienkich ramionach.

Nie wiodło mnie tu światło,
ani żaden głos.

To Boska ręka w regularnych odstępach czasu,
wywołując ból matki,
kierowała na drogę,
która kosztowała mnie życie.

Jak się go teraz pozbyć,
by nie urazić nieomylnego Dawcy?
By nie wepchnąć matki w otchłań bólu,
silniejszego, niż wtedy.

Wystawić na sprzedaż?
Czy ostatecznie oddać w dobre ręce?
Zamienić się z kimś,
komu Stwórca nie przedłużył umowy,
a termin, zapisany drobnym drukiem,
którego nikt nie czyta,
zbliża się,
nie zważając na sens życia

Ostatnio każdy dzień
Zaczyna się od lewej nogi.
To ona przeciera szlak,
uparcie twierdząc, że to ten właściwy.

Ostatnio każdy dzień
opiera się na swoim ramieniu.
Mało stabilne jest takie wsparcie.
Zwłaszcza, że pozostaje niewzruszone.

Ostatnio każdy dzień
zasypia na wznak,
żeby ułatwić sobie
ranne wstawanie do trumny.

Zanim się staniesz, zastanów się,
czy warto.
Wkładać kciuk do buzi
w miejscu, gdzie oddycha się
nie powietrzem.
Przebywać tę trudną drogę,
której celem jest
szukanie ciepła drugiej osoby.
Bawić się w dom,
wcielając się w role,
których nie napisał los.
Deptać błędom po piętach
i patrzeć w kolejne lustro,
z nadzieją, że go nie upuścisz.
Zanim się staniesz
Człowiekiem.
Zastanów się.
Życie jest dziedziczne.
Synu.