wiesz
już nie zaskakują mnie
te długie wieczory
gdy do okien
dobijają się ćmy

a do moich oczu
łzy

kawy wypite do połowy
niedokończone książki w których miłość
skończyła się nagle
filmy, których końce pisałam
reżyserskim palcem

wszystkie rozmowy
zgaszone
szumiącą słuchawką

spojrzenie często z uśmiechem
spóźnionym
który ciążył w kącikach ust
bezsenność usiana snami
w długie noce

myśli
nigdy nie dotknięte choćby końcem słów
porzucone na rogach kamienic

nieskończoności
wypełniłam się tobą
po brzegi

jestem kroplą
płynącą w szczelinie

nasze serca
dwie jaskinie

lepią mi się słowa
nie do tych języków
które dziś
rozumiem

oddycham i plączę
powietrze

unieść się
nie umiem