Ostatni papieros dogasa
w zupełnej ciszy mroku
Drżące palce sięgają po butelkę
Sine wargi napajają się goryczą wódki
Umysł w zupełnym szoku
próbuje ogarnąć nikczemne smutki
Jednak żal zbyt wielki
i zbyt głębokie w duszy rany
Byłeś tak blisko-
jak więc możesz być zapomniany?!
Nawet alkohol-wybawca
nie zabiera Cię w niepamięć
Co najwyżej pomaga
ukoić ból mizernego ciała
które po Twej stracie wielce zaniedbałam
I tylko kości trzeszczą
wydzierając się przez skórę,
gdy dusza i rozum
zmaga się z wewnętrznym bólem
Czas przemyka między palcami
Gubią się noce i dnie
Ściany poszarzały dymem
odkąd nie ma już Cię
I wyskrobane paznokciami
i nabazgrane brudną krwią
na mahoniowym stole
Twe urocze imię
Porozrzucane puste butelki
uświadamiają, że nie żyjesz
Powiedz, że to nie prawda
Przybądź do mnie
choćby pod postacią ducha
I zabierz mnie ze sobą
Bo takie życie
“Życiem” nie może być zwane
Ja taka krucha
sama tu nie pozostanę
Więc przyjdź
i zabierz mnie do siebie Kochanie

Urodzona ze mnie aktorka,
przyjmuję każdego dnia swą „poker face” ,
by móc poczuć, zrozumieć,
a czasem po prostu coś znieść i wytrwać,
i móc przetrwać,
i by nie było wiadome jasno
jak jestem słaba i co chowam pod maską…

Zamykam oczy,
Nie widzę już nic.
Słońce zachodzi, by przywitać noc
Gdzie jestem? Gdzie?
Dajcie mi wiarę,
Dajcie moc!
Bez Ciebie nie ma mnie.
Gubię się w ciemnościach,
Uciekam stąd jak najdalej,
By zapomnieć, nie myśleć,
By ocaleć…
Na nowo się odnaleźć.
To takie trudne.
Bez ciebie
Wszystko takie trudne jest.
Zawsze twoja, z Tobą,
A teraz sama.
Nadal Kocham, wiesz?!
Lecz w pustkach samotności
Gubię się,
A ty gdzieś tam w niebie
Spoglądasz z góry.
Gdzie jestem? Gdzie?
Gdzie jesteś Ty?
Bez ciebie nie ma mnie!
Gubię się.

Uderz mnie, zrań mnie tkliwie,
Wbijaj igły we mnie chciwie,
Wykręć palce, zmiażdż mi ręce,
Wetknij szpilkę w moje serce,
Potem mocno duś za szyję,
Bo ból przypomina mi, że żyję!