Musnęłaś szyją aksamitną moje usta spragnione.
opuszki palców piersiami czule pieściłaś.
Usta z zaskoczenia otwarte zamknęłaś swoimi.
Każdego zakamarka smak łapczywie kradłem,
jakby świadomy, że kiedyś mi tego zabraknie...
Słońce wybuchło w nas topiąc zimy odległe.

Czy to ja zaniedbałem ogień w kominku?
Czy wiatr zimny wygasił drewno ledwie nadpalone?

Najpierw się wlecze, aż złość śmiesznie młode brwi marszczy.
Potem wariuje, to pędzi na oślep, to staje złośliwie nie w czas.
Później gna coraz szybciej, świat tylko nam miga kartki rwąc z kalendarza.
Aż w końcu zmęczony zatnie się czasem i całkiem zatrzyma.
Zegar szalony.

Góra lodowa wprost z serca, za które w ogień skakać wczoraj się chciało
uderzyła
w naszą łupinę, która niezatapialna być miała.
Każde płynie osobno, na inne wyspy.
I tylko oczu przestraszonych zatopionym wczoraj i niepewnym jutrem
szkoda...

Wyrwany z gry 3D, ze swojego pałacu, ze snu,
sprzed ogromnej plazmy, z lektyki niesionej ze śpiewem przez wazeliniarzy...
w prawdziwe życie.
Już nie płacz, to był tylko klaps, żebyś zaczął oddychać.

Trufla piemoncka z przydrożnego barku,
pięćset koni z wybebeszoną elektroniką,
wydłubany z królewskiego berła brylant,
Chateau Lafite 1787 w plastikowym kubeczku,

Kradzione w pośpiechu twoje bezcenne usta...

Robiła pranie. Tak w rękach, bo pralka od dawna zepsuta.
Pił i bił.
Gotowała coś na obiad, żeby dzieciaki głodne nie były.
Pił i bił.
W nocy chciała już spać, ale nie mogła.
Pił i bił.
Rano kroiła chleb dzieciom na śniadanie.
Obudził się, wstał, podszedł i... potknął się.
Upadł na nóż.
Zawsze się przewracał.
Każdy to może potwierdzić.

Wyciągnęli go na brzeg jeszcze żywego.
Odwiązali ten głupi kamień i ratowali.
Na próżno.
Umarł.
Z pragnienia...

wieczorne słowika o miłość błaganie
dzwonów z oddali ton fałszywy
o śnieg zeszłoroczny kłótnia kochanków
przekrzykujące się, niemądre motocyklowe silniki
śmiechy wplecione w dźwięki muzyki niedbale
kroki śmierci prawie tak głośne, jak dziecka łez kapanie
bójka na ulicy, bicie piany w mediach, bicie zegara...
mojego prawie nie słychać

Byłem zdrowy,
weszła i bez znieczulenia,
zgrabnym uśmiechem
amputowała mi rozum

Kapitan dopija ostatnią butelkę.
Ktoś inny pisma bezcenne ratuje.
Dziewczyna wybiera najlepsze ubrania.
Miły pan chowa pieniądze swoje i nieswoje.
Ktoś z wrzaskiem już skoczył w nieznane...

- Chodź do mnie na ręce, serce usmarkane.
Czyjeś ty? Nieważne, nie płacz już.
Razem dopłyniemy jakoś na początek świata.

Na jednym kole przejechał wśród ludzi.
Dziewczyna ze strachu nawet nic nie widziała.
Jej matka jadem pluła zerkając, czy buty ma całe.
Dwaj młodzi podziwiali motocykl, choć na gorszym już wkrótce pojadą do nieba.
Tylko stary pijak pozdrowił uśmiechem chłopaka.
Młodość sobie przypomniał? Nie mógł przecież wiedzieć, kto na niego czeka tuż za zakrętem...

Jak szczerozłote mlecze z zaniedbanego trawnika,
jak świętą drzazgę - relikwię ze zmęczonej stopy,
jak zieloną natkę nadziei spomiędzy pożółkłych zębów czasu...

próbuję nieudolnie cię wydłubać z serca.

Wokół gwar, wrzask, straszny harmider.
Czekam w skupieniu.
Biegniesz do mnie muskając źdźbła zielone,
coraz bliżej i bliżej.
Tym razem nie puszczę.
Wyciągam ręce...

Kopnęłaś... moje serce

Pośród zapachów lasu i w zgiełku ulicy,
Wplecioną w tęczę i w ciszę nocy
ktoś mi cię przekłada, strona po stronie w mojej księdze,
ususzona miłości.

Nie pamiętam, kiedy ostatnio jadłem.
Pusty portfel ukradł najlepszy przyjaciel.
Ktoś potrącił mnie spojrzeniem, chce mi pomóc?
Podchodzi do mnie ładnie ubrany, wyuczony uśmiech i mówi:
- Okazja. Mam do sprzedania po rewelacyjnej cenie... matkę.