- Co mówisz, gdy spotykasz piękną kobietę, Maks?
- A to zależy jak piękną, Wiktor.
- Piękną.
- Nie mówię nic.
- Bardzo piękną.
- Milczę.
- Najpiękniejszą.
- Cicham.
- Nie rozumiem Cię, Maks.
- Hmm?
- Zastanów się. Spotykasz dziś wieczorem w parku zjawiskową brunetkę, która odwzajemnia Twoje porozumiewawcze spojrzenie, dyskretnie uśmiechając się w odpowiedzi. Milczysz?
- Milczę. Ani słowa, Wiktor.
- Ale dlaczego, do cholery? Poddajesz się już na starcie.
- Mylisz się. Zanim Ty powiesz słowo, ja jestem już na mecie. Miłość nie potrzebuje słów, Wiktor.

Idziemy. Płyniemy. Biegniemy. Wolniej, szybciej, spokojniej, bardziej nerwowo. Pod górę, w dół, po zboczu, po skałach, piasku. Przemierzamy krainy, które wydają być się odbiciem podjętych przez nas decyzji, dokonanych wyborów. Wspinamy się. Satysfakcja na szczycie. Opadamy. Upodlenie na dnie. Wyrzuty sumienia, niepewność, pytania bez odpowiedzi. O ile łatwiej móc milczeć, o ile łatwiej móc pozostać obojętnym. Obojętność jest królową - zimną, nieczułą. Namiętność ogniem - oazą czułości. Zatrzymamy się. Kiedyś wszyscy zatrzymamy się, zamierając na chwilę w szalonym tańcu. Tango. Orkiestra gra, nie trać ani chwili, daj się porwać, daj się ponieść, żyj. Nie żałuj. Oddychaj. Głęboko. Stań nad przepaścią, popatrz w oczy śmierci i zaśmiej jej się w twarz. Odważ się na skok. Skok, który jawi Ci się ostatnim, [...]