Nikt nie jest idealny ale czasem
gubię się jak nocą w gęstym lesie.
Ciemno, cicho - sam ze swym hałasem
walczę. Niestety nie jestem taki prosty,
a co gorsza mam taką piętę jak Ty Achillesie.

Nie chcę taki być, wciąż lecące pióra
z czasem zgniotą nawet skałę.
Nie odwracać się, nie pytać - tak ponura
wizja. Na znak posłałbym w niebo strzałę.

Jak bardzo chciałbym być kimś innym - normalnym.

Wygrać w loterii zwanej dalej życiem
nie jest łatwo, choć mi się udało.
Niegdyś marionetka, zajęta wyłącznie byciem.
Z pustymi perspektywami, wiele chciałem dać
i wiele było osób, a nikt nie chciał dbać.

Dopóki nie przyszła Ona - taka uśmiechnięta.
Z sercem wielkim jak ocean i tak ciepłym.
W zaciszu domowego ogniska - poczucie jej tętna.
To gdy leży obok i powoli, spokojnie oddycha,
również jak mówi, myśli, przytula, a czasem wzdycha.

Najważniejsze wiem, że prawdziwie kocha.

Pewnego dnia przyjść do mnie zechciałaś.
Otulić uśmiechem, ukazać piękne swe oczęta.
Rozmawiając uchyliłaś rąbek tajemnicy, pewnie się bałaś,
i ja - jak kwiat, otworzyłem się na przyjemne ciepło.
Spacery wieczorami, gwiazdy, księżyc coś mnie urzekło.

Szczęście - jak wschód słońca, powoli muska serce promieniami
napełniając czarę, tej błogiej rozkoszy.
Delektujmy się każdą chwilą, rozmową jak i marzeniami.
Dzięki temu radośniejszy, wewnątrz się uspokoiłem
i nie pamiętam czasów, gdy tak bardzo w coś wierzyłem.