Wiersze — VeritasMea

rozczaruj mnie miły
wierszami
zróbmy mgłę wokół wyrazów
chcę wymiękać z napięcia
wykończona na ostrych krawędziach

rozruszaj mnie miły
lustrami
zróbmy spektakl doskonały
chcę się zbierać po nocy
w rękawiczkach noże układać do pary

pan płacze a ja w to wierzę
pana łzy to wszystko co znam
każdy powód jest do oswojenia
przez pana chcę się dziać

pan upada a ja w to wierzę
pana ciężar to wszystko co mam
każdy trud jest do zniesienia
z panem podnoszę się nowa

pan milczy a ja w to wierzę
pana cisza to wszystko co trwa
każde słowo jest do wypełnienia
w panu czuję się dokończona

rozproszyłeś mnie w swoim świetle
nie mogłam się oderwać od piątej strony
świata dotykaliśmy niepowszedniego

potem ułożyłeś mnie w rytm białych nocy
nie mogłam się oprzeć zaćmieniu
pod powiekami widzieliśmy każdy koniec

kiedy wystawiłeś mnie na próbę ulicy
nie mogłam się wyrzec korzeni
od poczęcia ze skazą mi do twarzy

tego dnia zszedłeś do mnie na ziemię
by sny o raju pełne boskich pomyłek
śnić po ludzku w objęciach anioła

Czyste by nie zostawić śladów
zachłannych dotknięć już dość
przechodzenia z rąk do rąk
podawania jak kto chce

Ciepłe by zmiękczyć opór
możliwości zamykanych na siłę
za wiele odechciało się chcieć
bez wyrzutów sięgać po siebie

Ciche by wsłuchać się w łkania
wcierane pod skórę przewlekle
potrwa zmiana drżeń w melodię
najjaśniej zagrają nagie dłonie

ruletkujecie sobie z nimi
w cyklu liczy się zatopiony
wśród trafień do bólu
w imię obcej woli

chodzi lisek koło drogi
nie ma ręki ani nogi
na kogo wypadnie tego zmora
w imię naturalnej racji

dziecięce zabawy w piekło i niebo
mają oba kolory na niby
wasze kończą się czerwonym
w imię śmiertelnej powagi

wybieramy hotele blisko lasu
umówieni ze stróżem że uśpi anioła
co pokój pieklimy się wbrew klauzulom

posłuszni wyłącznie godowym rytmom
zabijamy się o świeży kawałek
podłogi brakuje na waleta z damą

po wszystkim uciekamy do drzewa
w objęciach by powstać z martwych
kolan nie pokazujemy nikomu

kobiety z naszej rodziny
uciekają się do różnych sposobów
i same śpiewają kocham cię życie

babcia żyje konfiturami
zajada chandry i w najsroższe zimy
przełamuje lody
w ostatniej wodzie po kisielu

mama pachnie różą
wygrywa zakład o kolejny dzień
i przed snem oswaja myśli
o chwastach po sąsiedzku zasianych

ja się prowadzę jak dama
wychodzę z twarzą od klientów
i dla osłody przerabiam gorzkie rachunki
z różaną konfiturą

kobiety w naszej rodzinie
przywiązują się do kontaktów
bez róży nie ma konfitury
nie mają smaku bez damy

zaczekam

tak poza nawiasem
bo w klamrach teraz ścisk
przez to ewentualnie kiedyś
i póki co dla mnie nie ma miejsca
ale trzymać się będę blisko
na wypadek utraty ducha
chociaż gdyby tak stoczyć się nisko
to też jakiś grunt dla straceńca
tonie w szklance wody bez burzy [...]

nie wiemy jak wszystko ująć
może nierzeczowo przedstawić
nową postać rzeczy między nami
różnie bywało
albo wstawić się w ramy dokonane
sprawy przybrały ostateczny obrót

już nie próbujemy ująć siebie więcej
nic nam nie wyjdzie w ostatnim kadrze
zacięliśmy się
między ustami a brzegiem pucharu

w nienagannie skrojonych garniturach
rozwiązujemy krawaty
i domysły

już nieskrępowani
odruchowo sięgamy po siebie
wyczuwamy przymrużoną wyobraźnią
niespodzianki poprawne inaczej
pachną nasze bukiety po zmroku
wyraźniej
odpowiadamy sobie
bez wiesznacomamochotę
już się dzieje
słychać wstrzymywane oddechy
nabieramy się zachłannie na chwilę
tuż przed końcem
zaczynamy wszystko od początku

takie noce nie spieszą się do rana
mamy czas
wyłączamy czujne tryby
przypuszczalne co gdyby dalej
będzie dobrze
znów przyjdą do mnie nocą

zalotnie układamy się od początku
odwracamy wygodnie kształty
przeciągamy chwilę
między innymi
zachciankami ośmielamy się wzajemnie
coraz bliższe połączenia
ciekawości ze wstydem

odmówić nam nie można brawury
decydujemy się na całość
za każdym pierwszym razem
zaskoczeni nowym smakiem
niewybrednie myślimy o sobie
do ostatniej kropli

najbardziej lubisz syrop klonowy
a ja kiedy jesz ananasy

zaraz będzie dobrze
po wszystkim
a jutro znowu

sąsiedzi odwrócą zawstydzony wzrok

przechodzę wszystkie z pamięci
cytuję najdrobniejsze obrazki
a nadal mijam się z prawdą

o zakazanych balkonach Julii
o skrytych obłędach Ofelii
o dziewczęcej Desdemonie

a ty się mnie nie pytałeś czy chcę
być kobietą w twoich wierszach
i zadawać się z mężczyznami

byłoby łatwiej gdybyś wszedł
przez sen letniej nocy
w pierwszej osobie

rozgościła mi się w domu jesień
bez zapowiedzi w samotną porę
akurat kolory wyblakły w oknach
a kształty rozeszły się z cieniem

nie na szybki wieczór wpadła
by zniknąć przed świtem bez słowa
nie trzaskała drzwiami w przeciągu
wręcz domknęła tematy z wczoraj

szeleściła między nami wymownie
dawała czas na zebranie spojrzeń
złociła ciszę zamyślonymi dźwiękami
nie przerywała przytulnej zadumy

uległam wypadkom w jesiennym pejzażu
bez mglistych wątpliwości nad ranem
szeptałam głośniej od deszczu i wiatru
a ty zasiedziałeś się tej jesieni ze mną

myślą mową i uczynkiem
wybrukowane wspólne kręgi
w każdym dochodzimy osobno

bliżej środka ciemnieje dno
oczu nie otwieramy
niech nie widzi głowa co robią usta

przemilczane obrazki wyjdą z nas
znowu niechcący i szeptane kochanie
zatrzymamy na chwilę między nami

zachciało mi się odrobinę
rozkręcić wieczorne momenty
bawidełkami zawstydzić ciekawskie oko
zawiesić na najskrytszych urokach

zagrałam na wstępie światłami
błyskotliwie dodałam sobie odwagi
na ramionach odsłoniłam teatr cieni
niecierpliwie czekałam na wejście dłoni

zakręciły mi szałowo w głowie
bukiety wytrawnych toastów
za spełnienie zakazanych koncertów
zaciskałam w objęciach łut szczęścia

skusiłam się na myśl o tobie
dobrałam zestaw ze smakiem
przyzwoitości zamknęłam głęboko usta
na noc wymknęłam się spod kontroli