Wiersze — VeritasMea

mam wszystko
na szczęście nic do ukrycia

uśmiech nie do podrobienia
rozdaję od rana do wieczora
nocą sen w otwartych ramionach

szerokim gestem odgarniam cienie z jutra
ręczę za każdą zaszczutą prawdę
kłamstwa wytykam do żywego

słowa bez retuszu dobieram
do wagi spraw i ludzi
na dobre przeliterowuję im znaczenia

czasem leczę rany
momentów swojego życia
do zajęcia od zaraz mam wiele
i obaw czy zdążę się przydać

poziomki ścinasz brzytwą na raz
zrywasz białe sukienki i znów
ślinisz się słodko przez niedojrzałe łzy

motyle oswajasz nieruchomą dłonią
przyszpilasz z kroplą nektaru a sam
zasypiasz w objęciach czarnej wdowy

węże zaklinasz na brzuchu tancerki
ślizgają się między udami gdy ty
spełniasz sny z kameliową damą

każdy pamiętam mniej lub bardziej
szczegółowo można wracać
z pewną dozą podobieństwa

na wstrzymanym oddechu
byle nie spłoszyć chwili
chciało się zostać w niebie

lub z zaciśniętym uśmiechem
byle przyśpieszyć koniec
chciało się wydostać na ziemię

a pan mnie wziął inaczej
za rękę żeby się nie bać
prowadził do swoich obrazów

a ja dałam panu słowo
że wejdę do wszystkich bajek
tamtego pierwszego razu

przeszłyście swoje najśmielsze wersje
w tańcu na pańskim stole
przegięcia wybiły was z cudzych rytmów
obcasy pogubione na schodach w dół
nie doczekały się bajecznego gestu

szarpiecie się z oplutym lustrem
na kolanach ostatnie pokusy
wystawiacie po obniżonej cenie
w czasie doliczonym z litości
niepodobna wkupić się zużytą rolą

uwierzyłyście w moc świeżego towaru
owinięte lśniącą bawełną
dałyście się wkręcić w tryby zastępcze
skazane na pewną wymianę
umieracie w pokoju z ostatnim widokiem

coraz częściej trzeba się zaszyć
w miejscach których nie widać
nabrać pewności i znów
przerobić dniówkę bez objawów

coraz częściej trzeba haftować
sprawy nie do przełknięcia
ozdobić na zgodę i znów
sprowokować odruch wyparcia

coraz częściej trzeba się zaciąć
w przejściach których nie słychać
powstrzymać wylew i znów
wypruć się spod mętnej podszewki

dopóki mam pretekst z tobą
wybiegam myślami do jutra
a na wczorajsze cienie się kładę
gęsta od obietnic
że przyłapiemy się na zaćmieniu źrenic

dopóki mam wymówkę na ciebie
porywam ze sobą w górę
zawstydzone spojrzenia otwieram
do końca przekonując
że zapadniemy się miękko
po obu stronach

dopóki mam odruchy przy tobie
pozwalam się rozbroić
a odsłoniętym bliznom ulec przedawnieniu
wzruszona szansą że spróbujemy
raz wyolbrzymić szczęście

chodź ze mną tam
o świcie
zaczynają się drobne przeczucia
najpierwsze widoki
dobre światło mam w oczach
i przebłyski miękkich zdarzeń

patrz ze mną tam
o świcie
widać najczulsze momenty
każdy osobno prześwituje naprawdę [...]

zaczęło się wykańczać po kawałku
zamienialiśmy dach nad głowami
coraz częściej zostawało samo co noc
oddawaliśmy się innym błękitom

wyglądało stęsknione naszego powrotu
do końca odkładaliśmy na któreś jutro
resztkami sił wysłało ostatnią gwiazdę
przespaliśmy szansę w obcych stronach

i poszło na sprzedaż
nasze niebo
nie doczekało się nas z licytacją

korzystam z prostych składników
bez haute cuisine z pięcioma gwiazdkami
znane smaki i pospolite nazwy
nie zwodzą na zgubne manowce

po jabłecznik z cynamonem
wracają miłośnicy miękkich wspomnień
a Sutki Wenus z Piątej Alei
przejadają się w tempie kolejnej mody

moja cukiernia działa od wejścia
trafia bezbłędnie w podniebienia
mam słabość do powtarzania
z przyjemnością patrzę że chcecie więcej

urządziłeś mnie na całe życie
zanim jeszcze wyszłam z domu
sama
kocham lubię szanuję nie chcę nie dbam
żarty na bok
z trudem łykam czerń i biel

kompas wariuje w przeciwne strony
termometr pęka gdy gubi się pion
klucze łamią szare przypadki

o żadnym ani słowa
nawet jeśli czekasz kochany
nie usłyszysz tatusiu
puszczam się od lat z łatwością
oderwana od korzeni

na pierwsze spotkanie nawet
kwiatów ani wina nie chcę
tylko twoje wariacje
bez opakowania wolę
szkoda czasu na domysły
co kto lubi zrobimy od ręki
nie będzie nudno w biodrach
przytrzymamy się do końca
jednocześnie łapiąc resztki tchu i wstydu
za wchodzenie do nieba z poziomu podłogi
będziemy zbierać nasze brudy
jutro od nowa

zaczęliśmy równocześnie
zrzucać najświeższe pozory
warstwa po warstwie
odsłanialiśmy coraz dalsze dzieje

były chwile zawahania
na ile światła sobie pozwolić
raz ty śmielej raz ja
zrywaliśmy z siebie najstarsze płaszcze

kończyliśmy zaskoczeni
do głębi przejęci każdym zdjęciem
najcieńszej osłony
było za dużo dla jasnego spojrzenia

i kiedy został nam tylko wzrok
na sobie byliśmy najbliżej
drżących przeczuć
że nikt nie pomylił się tym razem

Fajny chłopaku
odrobinę się rozmijamy
spojrzenia rzucane na gorąco
odwracamy po drodze
w przeciwne strony

Fajny chłopaku
trochę się rozrywamy
w kontaktach niecierpiących zwłok
skaczemy do siebie
w morderczym tempie

Fajny chłopaku
jednak się rozchodzimy
toasty wzniesione za wieczność
przełykamy gorzko
sobie na pohybel

ściany oddychają przyjazną farbą
a dusimy się w środku
okna wpuszczają dotlenione spojrzenia
a wyglądamy na martwe pola
drzwi poszerzone otwarcie
a coraz ciaśniej przy przejściach
podłogi schodzą na wspólny poziom
a potykamy się o podmiot w zdaniu

więcej zmian nie pamiętam
szczerych prób nie żałuję
za błędy przepraszam
was młode drzewa
szkoda rozsadzać

raz mi się zdarzyło
przez myśl ci przemknąć
wtedy się nie zdecydowałeś
na dłużej mnie sobie przemyśleć

innym razem niechcący
trafiłam na twój odcisk
nawet się nie zawahałeś
wcisnąć mi kit na odchodne

ostatni raz byliśmy już razem
pierwsi w zakazanej windzie
spóźnieni po dzwonku na lekcję
koty nie powstydziłyby się tego koncertu