burzy się ta wiosna
ciska na oślep potwarze
gwałtem przerasta braki
przedwiośnia niedoczekanie

rozpada się ta wiosna
zalewa na umór pustostany
w odwilży topi nadmiar
żalu o niekochanie

przechodzi nam ta wiosna
jak gdyby nigdy nic
miejsca nie zagrzewa
na szczęście wieje od słońca

wszystko czego dziś chcę
niechby i przespać pierwiosnki
dać paproci zakwitnąć jak spod ziemi
tylko powiedz że będziemy
nocować w schronisku po sezonie

wszystko czego dziś szukam
niechby i minąć się z jaskółką
dać motylom przefrunąć przed oczami
tylko pokaż jak będziemy
otwierać ramiona bez powodu

niewiele mogę dać
z krwi i kości poczęta
tylko spacery w objęciach
tam i z powrotem
mimo piorunów coraz bliżej nieba

Niechby inaczej tej niedzieli
zaczęła się zieleń dla nas
jutrzenka rozświetliła siódme niebo
zesłałoby anielskie ramiona

Niechby od nowa tej niedzieli
ułożyły się nam jasne tory
z najskrytszych źródeł by grały
melodie moja droga mój drogi

Niechby już każda niedziela
stawiała z niepewnych kolan
do przejścia przez zawiłe pomroki
trzymać by siebie w dłoniach

w chińskim horoskopie brakuje roku człowieka
i wszyscy ludzcy warunkowo
mają wymówkę że się urodzili
w zwierzęcym układzie
to tłumaczy skłonności do atawizmów
i potrzebę zaznaczania nowego terytorium

niezmiennie najpiękniejsze krajobrazy to
te bez śladów buta

oby Mars się rozgniewał w końcu
nikomu zaproszenia nie wysłano
a już krążą
ziemskie historie o niegościnnych warunkach
i że tubylcy się pochowali
sami a mogli poczekać
ludzie tak uroczyście żegnają zmarłych

obca wina obca
obca bardzo wielka wina

wysyłaliśmy miliony biedronek po cud
a niebo niewzruszone czekało
za młodzi byliśmy na szczęście z góry

wieszaliśmy tony zakochanych kłódek
a most niepokojąco trzeszczał
za szybko oddawaliśmy się pod klucz

dziś wierzymy w stany urojone
od święta
i powszednie powroty do domu
na poważnie
bierzemy się za siebie jak za chleb

zróbcie szum wokół kobiet
niech się budzą
te świty i powiewy dla nich
i ptaki wracają z ciepłych krajów

otwórzcie kosmos kobietom
niech szaleją
te miraże i plejady dla nich
i legenda o początkach z kropli mleka

już czas
świecie nasz czas już
innych kobiet nie będzie

poukładaliśmy sobie świat
w wierszach
było nas stać na wino
i zamiary z najwyższej półki

przeszliśmy doszczętne kryzysy
w wierszach
była nam pisana przystań
i wygrana za najdłuższą drogę

zatrzymaliśmy stare liryczne czasy
w wierszach
są czerwone usta i ciepłe dłonie
do wywołania z zaświatów

najpierw się szwenda od niechcenia
między załamania wciska
w nie swoje buty
snuje wśród przesypianych okazji
czai nad ledwo dołem

musi w końcu przyjść
odkąd gra wyłącznie blues
czarne psisko
nieproszone towarzystwo
czuje się jak u siebie

łatwo się nie odczepi
przyjaciel wierniejszy od cienia
może da się oswoić
wyprowadzić na dłuższy spacer
z trudem byle dojść do siebie

derby pod wspólnym dachem
opadamy z sił
za bardzo by przeglądać zdjęcia
czy plamy
chociaż kuszą jak róże cmentarne

i tak się kochamy

safari w środku zimy
uciekamy co tchu
wystarczy by zachować spokój
i piekło
chociaż mrozi krew w myślach

a tak się kochamy

nie dzieje się nic wielkiego
szumu na uroczysku trzeba
nam kochanie wychodzi z obłędu

pan chciałby bardziej niż może
jutro pojutrze najchętniej
zrobię nas na waniliowo
panu będzie w pastelach przytulnie

panu się nieśmiało zachciewa
najbardziej niespodziewanych zajść
między nami ośmielają się cienie
pana spełniam archetyp na jawie

pana ujęła potulna obroża
w sam raz na bezpańską szyję
moją wyciągam we wskazaną stronę
ja wiem dobrze pan się tak czuje

kobiety w mojej rodzinie
nie pochodzą z Francji
a szykownie znoszą życiowe wybiegi

krochmalone fartuchy babci
do pola i w gości
na jutrznię i nieszpory
kruszeją
im trudniej znaki z góry
wypatrzeć przez kurzą ślepotę
[...]

w porze karmienia
rozsypujemy się na stole
przybywa śladów do zakrycia
a obrusy
kończą się przez brudne sprawy

w porze przebierania
zakładamy się o skórę
kto pierwszy spłonie na widok
albo zgaśnie
zanim wytrzemy dywan do kości

w porze zasypiania
wygładzamy wątpliwości co do lustra
szeptem na zmianę wyrwane obietnice
dolewają oliwy na noc i uda
zatrzymują nas co chwilę

w samą porę

na chwilę przyjemności
zapomnij o brudach od poczęcia
jaka pościel takie sny

a u pięknej kobiety to dość
niepoetyckie poszlaki w sprawie

o romans ocierają się dłonie
na językach płomienny wątek
jaki ogień taki dym

u nieprzypadkowych kochanków to dość
jednoznaczny związek w zajściu

przy orzekaniu o współudziale
oddają sobie nie bez powodu
jaka róża taki cierń

więc ją weź i bądź miły

odkąd się fejsimy
na poważnie
przestaliśmy wysyłać butelki

Robinsonowi brakuje czytania
może z gwiazd tylko
brokat się sypie

naturalnie
błyszczą nam oczy
krzemowa dolina nie zasypia

wystukaj mnie sobie
też zrób głuchy jęk
niech żyje bezludna chwila

do słodyczy gorzkich mam słabość
cierpnę a krew się gotuje
mlekiem i miodem miesza w głowie 
sen o łóżku w ogniu i wodzie

do pięknych bestii mam słabość
daję się złapać na Lolitę
blisko latarni ustalam stawkę
o białą sukienkę z plamami po winie

do sztuki kochania mam słabość
ulegam na poważnie obcym
zapachom i smakom wierzę
do końca i o jeden krwotok dłużej