To ja.
Ukrywam się w kropli deszczu.
Topi mnie,
przejrzystość duszy.
To jest moim koszmarem.
Nie potrafię schwytać myśli
w słoik mózgu.
Czuję, że przesiąknęłam pustką
do granic możliwości.
Łżę.
Jestem pełna.
W każdym zakamarku zmęczonej duszy
dławią się tłumy myśli.
Czarne węzły rozumowania
obejmują ramionami żyły,
namiętnie duszą swym uściskiem.
Zatrzymują krew, żywią się nią.
Pragną się mnie pozbyć.
Nie chcą mnie we mnie.

Czuję jak chłodny zimowy wiatr
zabiera mi Cię spod powiek.
Już tylko lodowate dłonie przypominają mi
o Twej nieobecności.
Już tylko gdy zapadam w sen
mam Cię przy sobie.

Wyciągam dłonie w ciemność.
Rozczarowanie.
Zamiast odpowiedzi zastaję tam nicość.
Delikatnie błądzę po niej palcami.
A serce martwieje gdy ślina w przełyku tonie.
Pusto.
Oczy gasną, powieki opadają.
Myśli pragną snu.

A w głowie wszystko na czarno biało
Uśpione emocje
Uciekam jak gwiazdy przed słońcem
Bezsilna jak samotność
Zatapiam się w sobie