Już, skończyło się, słońce zaszło, jest ciemno. Możesz płakać, nikt nie widzi, jesteś sama do cholery, sama. No właśnie, SAMA…
Nie chciałaś być pionkiem, chciałaś grać. Grałaś. Przegrałaś. Życie. A teraz płacz, bo już nic więcej ci nie zostało. Nikt się nie dowie, naprawdę. Możesz, więc płacz.

- Gdybyś chciał zobaczyć cały mój świat, nie musiałbyś się zbytnio wysilać.
- Jak to?
- Wystarczy że spojrzałbyś w lustro, to przecież proste.

Czując chłód przyniesiony przez silniejszy podmuch wiatru owinęła się ciaśniej zbyt luźną flanelową koszulą. Ciepłą i przyjemną w dotyku jak żadna inna, której zapachem mogła napawać się bez końca.Nuty cytrusowe z bazylią i cydrem zatopione w materiale tworzyły w jej głowie obraz. Wyjątkowa woń otwierała w umyśle szufladki wypełnione najpiękniejszymi wspomnieniami, które jak fotografie nie dawały jej chwili wytchnienia gdy zamykała oczy. Czasem zwykły przedmiot, zwykła koszula przesiąknięta zapachem wody po goleniu potrafi przybliżyć nam kogoś, kogo tak bardzo nam brakuje. Daje nam siłę, by na niego czekać.

Dajesz się przesuwać jak pionek?
Wiesz, kotku... Ja mimo wszystko jednak wolę graczy.
Graczy, którzy grają na planszy swojego życia i dla których pionków nie stanowią inni ludzie, tylko własne czyny.
Bo oni mają odwagę w pełni odpowiadać za samych siebie.