Są chwile, że trudno ująć w słowa treść serca. Dziś myślałam o ranach. Swoich. I tych, którzy są mi bliscy. Rany ujawniają się najbardziej w miłości..., gdy zaczynamy kochać i gdy otwieramy się na miłość. Wydawałoby się, że miłość rodzi radość. I tak rzeczywiście jest. Ale coraz bardziej uświadamiam sobie, że miłość przeżywana DO KOŃCA przynosi też ogromny ból. Z czasem, po wielu trudnych doświadczeniach, wspólnie wymilczanych i wypowiedzianych łzach, poznajemy, że ten ból jest potrzebny, jest [...]

Dobrze jest wpatrywać się chłodną nocą w rozgwieżdżone niebo. Myślę sobie wtedy, że tak właśnie szuka się mądrości – patrząc w ciemność, wytrzymując chłód własnej bezradności wobec surowości życia, wobec niepojętości cierpienia. Ale mądrości szuka się także – patrząc w nieosiągalną jasność gwiazd, wytrzymując ogień: tęsknot, pragnień, ideałów, które ranią nieznośnie serce, ale bez których nie można żyć... „Unieść” zarówno chłód ciemności, jak i ogień gwiazd – to droga do mądrości. Zawsze, ilekroć spoglądam w granatową przestrzeń nocy pełnej gwiazd, przypominam sobie, co mawiał Bernard Shaw: „Ideały są jak gwiazdy: nieosiągalne, ale wskazują kierunek”. I warto, pomimo wszystko WARTO tą drogą iść...

Dla serca każdy kolejny ból jest pierwszy, bo każdy ból jest inny. Każdy nowy ból inaczej boli i chyba nie jest możliwe oswojenie bólu. Możliwe jest oswojenie się z doświadczeniem bólu, ale nie z samym bólem…

Są takie dni, takie chwile, kiedy trzeba "zatrzymać czas". Dziś poszłam na długi spacer. Samotnie. Kiedy przyglądałam się ciepłym brązom jesieni, kiedy stanęłam oczarowana bezkresem mlecznobiałego nieba, kiedy wdychałam powoli, całą sobą, zapach liści i mokrej ziemi, kiedy rozkoszowałam się tym, że WIDZĘ, CZUJĘ, że po prostu JESTEM, nagle - niespodziewanie - przeszyła mnie jakaś nieokreślona, bolesna tęsknota. Tęsknota za PIĘKNEM. I wtedy uświadomiłam sobie, że każda tęsknota za pięknem, to tęsknota za Bogiem... Piękno mówi mi o Bogu, piękno przyzywa ku Bogu. Ta tęsknota jest "mową" Boga; tęsknota ta pozwala mi odkryć marzenie Boga o mnie...: On chce, bym wnosiła piękno do świata, On chce, bym wnosiła piękno w życie innych ludzi... Moje powołanie - to powołanie do błogosławienia, do miłości, do piękna...

Męczy mnie zaśpieszenie, poczucie, że nie nadążam za czasem. Gdy to zmęczenie mnie przytłacza, odkrywam, jak cenna jest dla mnie Eucharystia - jak ważne jest, bym przeżywała ją ŚWIADOMIE, uważnie, bym ją celebrowała w sercu przez cały dzień... Ona jest dla mnie jak oddech... Wzruszyła mnie pewnego dnia prosta rzecz: znak krzyża, którym rozpoczyna się Eucharystia. To tak oczywiste, że nie zwracałam na to uwagi, wykonujac ten gest niemal machinalnie (ileż razy w ciągu dnia go powtarzam...). Aż nagle przeszyła mnie świadomość: ten prosty gest - to celebrowanie prawdy, że Jezus w swojej ludzkiej naturze przeszedł od nędzy do chwały... I tego Bóg dokonuje we mnie we Mszy Świętej - przeprowadza mnie od nędzy do chwały..., ze śmierci do życia. Wzruszyłam się, jak bardzo Bóg DOTYKA mojego człowieczeństwa, JAK BARDZO chce mnie przeprowadzić od nędzy do chwały!

Uczę się czułości. Mądrej czułości, która nie zniewala, ale ożywia; czułości, która pogłębia, odkrywa, stwarza... Ogromnie trudno o tym mówić... Przychodzi w życiu taki czas, kiedy wyrasta się ze słów, tak jak wyrasta się ze "snów o potędze", a dorasta do ciszy, do łagodnego milczenia, do gestów, które uzdrawiają, do spojrzenia, które koi... Jak trudno o tym pisać, jak trudno...

Czasami zmęczenie mnie pokonuje; są takie dni, gdy wydaje mi się, że NIC w nich nie ma, są jałowe, nieudane, źle przeżyte... Odczuwam wówczas frustrację, smutek, niechęć do samej siebie. Odkryciem dla mnie były czyjeś słowa, zdawałoby się - tak oczywiste: "Żyj ofiarowaniem". I wtedy - coś się zmieniło w moim przeżywaniu: to, co oddaję Bogu, moje życie, a więc także to, co nędzne, nieudane, obolałe - nie musi być szlachetne, WYSTARCZY, aby było ofiarowane. Zamiast więc ofiarować dzień "doskonały", ofiaruję Mu dzień godny pożałowania (taki, jaki jest) - nie jest najważniejsze, jaki jest, ważne jest to, aby go OFIAROWAĆ.

Najwięcej ciszy jest w moich wczesnych rankach i późnych wieczorach, kiedy – zmęczona już całodzienną pracą, walką z czasem – mogę nareszcie wpatrywać się w Jego serce. Tak odpoczywam. To jest moja modlitwa, gdy różne zmęczenia (fizyczne, czasem psychiczne, emocjonalne) nie pozwalają na nic więcej. Wystarczy tylko BYĆ. Trwać. Adorować „Najpiękniejszego z synów ludzkich”. Wpatrywać się. Wierzyć w Obecność. Adoracja jest jak położenie głowy na ramieniu przyjaciela: nie trzeba nic mówić, nie trzeba nawet czynić żadnych gestów, wystarczy BYĆ. Bliskość rodzi się z obecności.

Jest taki czas w życiu, gdy odczuwamy w sobie soczystość istnienia, wiosnę wewnętrzną, pulsowanie witalności! Ale przychodzi też czas, gdy trzeba oswoić się z pustynią, z jej tajemnicą, z ostrymi, przeszywającymi wiatrami..., to czas, gdy jedynym światłem są gwiazdy pośród bezkresnej nocy... Uczę się więc kochać tajemnicę i dziękować za gwiazdy...

Wierzyć w człowieka, wierzyć nawet wtedy (a może zwłaszcza wtedy), gdy on nie wierzy już w siebie. Wierzyć w człowieka – to wyzwalać w nim dobro, moc, piękno, nadzieję. W „Braciach Karamazow” Dostojewski mówi: „Na ogół ludzie, nawet najbardziej niegodziwi, są lepsi, niż byśmy w ogóle mogli przypuszczać. Zresztą i my również”. Gdy wierzymy w człowieka, wówczas budzimy go do życia… To, co mnie najbardziej wzrusza, to możliwość uczestniczenia w cudzie przemiany… - gdy wierzymy w drugiego człowieka, oznacza to, że go naprawdę kochamy…, gdy nie wątpimy w niego, pomimo jego upadków – znaczy to, że naprawdę kochamy… A TYLKO miłość wskrzesza, wyzwala, uzdrawia.

Jakie to ważne: wiedzieć, odczuwać, że ktoś we mnie wierzy, że mi ufa, pomimo moich słabości, niedojrzałości, ciągle powtarzających się tych samych upadków. Przyjaciel to ten, kto we mnie wierzy, kto mi ufa, nawet jeśli ja sama tracę wiarę w siebie… Przyjaciel to ten, który nie zwątpi w dobro we mnie, w moje dobre intencje (nawet gdy czyny temu przeczą). Czasem, gdy mi ciężko, chciałabym poprosić: wierz we mnie…, wierz we mnie; twoja wiara we mnie daje mi siłę do powstawania, do walki.

Nie wiem, co trudniejsze do przeżycia: czy samo cierpienie, czy bezradność wobec cierpienia...

Jakie to trudne - przyjąć siebie w tym wszystkim, co jest. Zaakceptować to, co jest. Bóg widzi moje zmaganie, moje łzy. Bóg zna wszystkie rany i ich konsekwencje, z którymi tak trudno. Nie wiem, dlaczego pewnych ran Bóg nie uzdrawia we mnie, chociaż tak bardzo o to proszę... To Jego tajemnica, ale ta tajemnica bardzo mnie boli... Pragnę zaufać i uwierzyć, że ku czemuś jest to potrzebne, że jest to "materiał", z którego On mnie chce rzeźbić.

Spróbujcie wyobrazić sobie życie bez odmierzania czasu. Pewnie nie potraficie. Zawsze wiecie, jaki jest miesiąc, rok, dzień tygodnia. A jednak przyroda nigdy nie zwraca uwagi na czas. Ptaki się nie spóźniają. Pies nie patrzy na zegarek. Sarny nie martwią się kolejnymi urodzinami. Tylko człowiek odmierza czas. Tylko człowiek odlicza godziny. I właśnie dlatego jedynie człowiek doświadcza paraliżującego strachu, którego nie zniosłoby żadne inne stworzenie. Strachu przed tym, że zabraknie mu czasu.