o czym śni kloszard w gwieździstą noc,
gdy zamiast koca ma gazet stos?
może o sławie, władzy, pieniądzach,
kobiecie i swoich ukrytych żądzach?
może tej nocy dom mu się przyśni,
bo czym sobie pościele tak się wyśpi

była zna­na w całym mieście,
na każdej ulicy,
jej pos­tać z ga­zet nie schodziła,
bo kloszar­dem była

zno­wu w naj­większej, miej­skiej sy­pial­ni za­pano­wał święty spokój,
pod ciężki­mi kołdra­mi wszys­cy leżą równo i bez ruchu,
jeszcze przy niektórych posłaniach błys­ka lam­pka nocna
a świeży kwiat roz­tacza swą woń wśród cmen­tarnej ciszy

od­chodzę po cichu, pat­rząc jak wszys­tkie wezgłowia zwróco­ne są w stronę naj­jaśniej­szej gwiaz­dy, która za­raz zgaśnie
i wiem, że jeszcze tu wrócę

w in­terne­cie się poznali,
pisząc do siebie,
szkla­ny ek­ran pokonali,

lecz ich spoj­rze­nia nigdy
nie spot­kają się chyba,
bo dzieli je, w okularach
pan­cerna szyba

był uz­na­wany, przez wszys­tkich lubiany,
dla mod­nych pa­niuś, na zamówienie,
tworzył bu­ciki - is­tne marzenie!
spełniał zachcian­ki, niejed­nej damki,
szpi­leczki, sztyb­le­ty, ko­zaczki się mienią,
by lan­so­wały się pa­nie jesienią,

lecz nie dos­trze­gał swej lu­bej nieboga
i już po fak­cie do­padła go trwoga,
wszak żona szew­ca bez butów chodziła
i tej je­sieni już nie dożyła

wszys­cy mu w kaszę dmuchali,
paszte­tem mu dogadzali,
zeb­rał obżar­stwa pokłosie
py­tany - pul­pe­cik nie w sosie?

leżę cho­ra, ko­cem przykryta,
po roz­pa­lonym po­liczku jeszcze gorętsza łza płynie
i próżno cze­kam Twe­go uz­dra­wiające­go dotyku,
sa­mot­ność to ta­ka straszna choroba

choć brudna, nieczysta,
w różnych łapach obracana,
w dziwnych miejscach przetrzymywana,
to przez wielu nad wszystko wielbiona
mamona

wilgotny park skrywa gorącą tajemnicę lata,
mgłą zasłaniając ślady miłości na rabatach,
tylko ognik szkarłatny zawstydzony płonie,
bo na skraju parku wyrósł ku osłonie

powiedz,
kto cię tak porąbał,
aż mi ciebie żal,
że zamiast żywicy
toczysz z siebie jad?

dostrzeż pragnienie
w migawce spojrzenia

z tysięcy klatek
uwolnij marzenia

bądź moim statywem i obiektywem
na życie całe

/dedykowane - 28.07.2015r./

kolejny raz, bladym świtem
obdarzyłam go zaufaniem

marnotrawny dzień
rozproszył me nadzieje

jednak gdy przychodzi,
witam go nieustannie
z otwartymi ramionami

wier­sz ma być krótki,
w słowie prościutki,

ry­my gładziutkie,
wer­sy zgrabniutkie,

ot, i powstała
poez­ja wspaniała!

od lat siedzę na walizce
wypchanej złudzeniami,
peron cierpliwości jest moją
poczekalnią na podróż życia,
która zaczęła się i być może skończy
na stacji samotność