Standing in the living flames
Which eat all exhausting corpse

Every impulse time after time
Faded in a destructive tussle
In a way somebody else tried to turn it into dust

All intrusive questions
This avant-garde and beauty of creation
Over the years has been shaded
By the stream of mental incorrections [...]

Powdered like grains of desert sand
That has melted thoughts with its heat
Into lacking in bodily control indolence

Thoughtless bloodsucking beasts
Flowing with a current of pointlessness
The minions at the feast of glorious kings
Capturing carrion

Surely a morbid payoff shall end like trashy rot
Mentally having an abortion

Despite the corrosive cassation - hope dies last!
Despite this permanent corrosion - that thing never ends
Despite the useless waste
In any case we are hostages of eternity

The supernova swept all doubt into dust
Relicts have died on the ground of enthusiastic extermination
Because Hope dies last
The phoenix rose from the ashes
Taste of the new chapter
Let's begin!

Lockdown!

Closed in the glazed sphere
Nobody hears scream of the soul
Everyday struggling with the existence
Everyday killing the sorrow

Infected, sick
The patient needs another therapy
Anyways, each corpse has been sold
Because we are in the same boat [...]

Przemierzając krajobraz, gdzie niebo pokryte stalowymi chmurami.
Gdzie ziemia białym puchem otulona.
Czeka na odkrycie w promieniach wiosennego słońca.

Sen nocy spędzonej w samotności.
Otumanił mój umysł uczuciem spaczonej miłości.
Niedomówienia pisane elektronicznym atramentem.
Okazały się nieuzasadnionym sporem, niepotrzebnym zamętem.

W koszmarach podszytych demonicznym obarczeniem.
Bronie naszej przyjaźni swym bacznym spojrzeniem.
Uważajmy, by nie pójść za daleko.
Bo poleją się łzy i rozleje się mleko.

Więc chcę zamilknąć, by przywrócić spokój w sercach naszych.

Samotnie w czterech ścianach.
Kroplą po kropli, myślą po myśli
Dryfuję morzem potrzeb
Z widmem odarcia ze szat
Pozbawiony środków realizacji
Dotknięty ręką liczbowej pustki
Zawieszony w próżni z dala
Wyłączam się niczym zepsuta maszyna

Ludzie są tak nieczuli
Lecz czasem lepiej w milczeniu poczekać
Zanim szaleństwo obróci moralność w pył
Zanim zapomnę że żyję, zanim się stanę taki jak oni
Trzeba być niezależnym
Po co się pasać ze stadem baranów

Licząc na to, że dobre wkrótce nadejdzie
Być może to obłuda
Placebo na złe chwile
Dostaję cios w policzek
Puchnie, boli niemiłosiernie
To koniec moich żalów
Przecież nie jestem na cmentarzu

Gdy nadchodzi wieczór.
Napięcie sięga zenitu.
W nosach klientów szaleją.
Góry białego złota.
Wszędzie chuć, napompowany balon.
Szczytu sięga głupota.
Miękcy dżentelmeni marzący o miłosnych lotach.

A gdy skosztujesz kamienia filozoficznego.
Uważaj moja droga na kopa psychodelicznego.

Kończy się noc czas iść pod koc.
Wracać do rzeczywistości.
Strzępki konfetti na ubraniu.
Wspomnienie amoku – czyjegoś balu.
Cztery ściany rodzą pytania.
Nie możesz zasnąć od rozmyślania.
Czy to jest prawdziwe, realne i żywe?
Czy istniejesz naprawdę?

Każdy dzień jest walką o przetrwanie
Człowiek człowiekowi wilkiem i drzewiarzem
Jeden ugrać coś chce, drugi bogatym chce być
A prawdziwi bohaterowie pracują na kasie w hipermarkecie
Powiedz przyjacielu jak to boli
Gdy ktoś z góry każe Ci co masz robić
Nie każdy z nas urodził się po to
Żeby zostać kolejnym idiotą
Arystokracja niby nie istnieje
Lecz zza foteli chaos sieje
Wszechpanująca bezradność [...]

Wszystkie słowa zostały wypowiedziane.
Przedstawienie skończone, ostatni minął akt.
Zgasły światła i znów sam stoję pośrodku pustej sali.
Nikt nie zabije nam już braw.

Zdeptane marzenia przez prozę mijających dni.
Kolejny ideał wykreowany przez szalony umysł.
Gra pozorów obróciła się w otwartą wymianę myśli,
Gdzie nie ma zwycięzców i ścielą się łzy.

Po co kolejne przeżywać katusze?
Po co strzępić jęzorem jak głupiec?
Na szachownicy nastał ten przeklęty pat.
Ma muza opuszcza stworzony ten przez nas świat.

Czy to już nasze pożegnanie?
Odpowiedź zastygła jak lawa w mych ustach.
Chcę nadal kosztować smaku tego wina,
Lecz me myśli słodko szepczą słowo - pustka.

Kółko wzajemnej adoracji.
Prowincjonalny punkt pośrodku niczego.
Zburzona perspektywa, negatywne emocje.
Mroczna wizja potraktowana pastuchem czasu .

Zostawiłem tam część siebie.
Moje młodsze, szalone lata,
Lecz przyszedł ten moment na kolejną podróż.
Oni tam zostali i biją sobie brawa.

Nie oczekuję zrozumienia, nie chłoszczę siarczystą krytyką.
Rzeczywistość pisze swój scenariusz.
Chciałoby się gonić marzenia.
Być może ten pociąg już dawno odjechał?

Być może jadę już innym niż tamten?
I jeszcze wszechwładni dali swój popis.
By przybić swe plany, jak gwóźdź do trumny.
Brutalna pobudka z pięknego snu.

Panika! Strach! Dezinformacja!

Ukryty wróg czyha u twych bram.

Twe ciało spowija chaotyczny spazm.

Czujesz jak plaga wypełnia twe ciało od środka.

Nieświadomie stajesz się zakładnikiem liczb.

Zegar życia tyka - każda sekunda jest na wagę złota. [...]