Tomasz M.

Okryłaś moje serce swoim ciepłem
Pomalowałaś je
Kolorem szlachetnym
Pięknym nad wyraz
Naznaczonym wrażliwą
Szczerą miłością
Odpornym
Na fałsz
Czyli całą sobą

Pomogłaś
Zrobić krok do przodu
Serce stało się spokojne
Dlatego nabrałem pewności
Że każda minuta z tobą
Niesie intensywność
Gwarantującą
Życie pełne smaku

Nieprzerwanie
Napędzasz moje serce
Wzmacniasz ochotę
Na słodkie myśli
Abym nie mógł inaczej
Niż tylko o tobie
W skupieniu
Rozważać

Zapatrzyłem się
Na ciebie
Obudziłaś
Moje najlepsze uczucia
Gdy usta moje
Dobrze poznały
Jak smakujesz
Niczego więcej już
Nie potrzebowałem

Niedaleko jest takie miejsce
Pełne kwitnących ogrodów
Rosną tam dostojne piękne kwiaty
Swoim bogactwem karmią zmysły
Kolorami sycą zmyślnie
Można je podziwiać
Jak swobodnie dojrzewają
By potem mogły sprawić radość
Na czyjejś twarzy
I tak też jest w sercu
Gdy dojrzewają emocje
Zapuszczają one korzenie
Aby móc później wydać owoce
Słodkie miłością podlewane
Lub gorzkie
Kiedy zaniedbuje się troskę
Zapomina o regularności
Że szanować trzeba zawsze
Jeżeli odpowiedzialność
Nie jest pustym frazesem
Trzeba tylko wtedy uważać
Bo pozostanie sam kurz
Opadający po dawnym szczęściu

Poruszająca wiadomość
Spisana słowami prostymi
Nigdy nie przepadnie
Gdy siłować będzie się z czasem
Zawarte było w niej wyznanie
Zostało ono zaklęte rozważnie
I schowane głęboko do serca
Było to magiczne uczucie
Bardzo dumne i odważne
Jego definicja wskazywała
Co naprawdę jest ważne
Jak trzeba pokochać
Aby móc poczuć wieczność
Nieliczni mogli poznać
Jak odkryć tajemnicę
Musieli tylko siebie odnaleźć
Oddając tym samym hołd przeznaczeniu
W celu złączenia swoich dusz

Okryłaś mnie swoim sercem
W momencie gdy drżałem
Miałem duszę zdrętwiałą
Przyszłaś aby nadzieją ją ogrzać
Jesteś może wybawieniem?
Dla ciała otwartą przystanią?
Stawiłaś się w końcu
Bo tak długo chodziłaś na spacerze
Z moimi myślami
Więc już zostań

Zagubione ludzkie serca
Przelewały uczucia swoich właścicieli
Na niegodne chwały zdobycze
Tylko próżne ego się liczyło
Bo to co było warte uwagi
Przepadło w odmętach tego szaleństwa
I tak życie toczyło się dalej
Pełne złych emocji
Ból miał wtedy najłatwiej
Żywił się dumnymi
Lecz słabymi duszami
Ciała też były obolałe
Wielkie dramaty nie przemijały
Gdyż prawdziwą miłość
Skazywano na pożarcie
Obojętność wygrywała
Brak empatii
Zero zaufania
Bez litości na każdym kroku
To nie był już piękny świat
Tylko ulotne wspomnienie
Po wrażliwości skromnej
Bezwzględnie unicestwionej