Czym była dla niego miłość? Czymś, co stanowiło ukojenie dla smutnego serca. Osiągnięta harmonia, która pozwalała iść do przodu. Uwielbiał ją. Wszystkie słowa, ważne i będące rodzajem rzetelności, skupiały się wokół niej. Zmysły także nie protestowały. Była uosobieniem fajnej rzeczywistości, gdzie łączą siły, aby życie stało się znośne. Takim promieniem słońca na chłodne dni. Blaskiem tak silnym, że najpiękniejsza z gwiazd nie jest w stanie takiego z siebie wydobyć. Ale nie ideałem. Bo ktoś idealny nie widzi zagrożeń. I tym samym, nie dostrzega bólu innych. On też miał sporo rys na swoim charakterze. Nie szukał wrażeń, lecz stabilności. I dlatego chciał bardzo do niej. Wtedy te skazy nie byłyby tak widoczne, bo stanowiliby jedność. Najmocniejszy pomnik nie bojący się upływającego czasu. Tak będzie. Właśnie tak.

Miała ufne serce. Gotowa była w każdej chwili, aby podzielić się swoim ciepłem. Takie miała zasady. Może zbyt naiwnie pojmowała niektóre wartości i zachowania ludzi. Ale czy to była jej wina? Przecież od początku wiedziała, że ten świat nigdy nie pozwoli na łatwą drogę do odnalezienia szczęścia. Chodziło tylko o to, aby te wszelkie przeszkody, złe momenty, czy też innego rodzaju niezbyt pomyślne okoliczności, zostały zwalczone poprzez czyjąś obecność. Dla jednych to przyjaźń czysta jak zła i niepodlegająca żadnym tarciom. Miłość natomiast finalizowała wszystko. Od wzruszenia do namiętności. I tego potrzebowała. Bliźniaczej gwiazdy, która dodawała otuchy. Równie wzajemnej w pojmowaniu uczuć duszy, niby niepozornej, acz będącej solidnym wsparciem. Mogła się szybko rozczarować, bo nie ma ideałów. I przy każdej okazji, łatwo o potknięcie. Mimo to, nie wycofała się. Bo nagroda mogła być wspaniała. Kiedyś ta szczególna więź sprawić może nieskończoną radość. Pogubione słowa znajdą swój sens i połączą się, mieszkając w ich wnętrzu.

12 lipca 1944 roku, obóz koncentracyjny Auschwitz

Dzień ten zapowiadał się upalnie, co w połączeniu z otaczającą tragiczną rzeczywistością, stwarzało atmosferę nie do zniesienia. Bo jak bowiem można spokojnie znosić to, że w każdej dosłownie chwili można stracić życie? Niemcy zarządzający obozem, byli panami życia i śmierci…w dosłownym tego słowa znaczeniu. Ale, pomimo nieustająco narastającego poczucia totalnej bezsilności i braku jakiejkolwiek nadziei na zmianę losu, w obozie tym urodziło się coś, co [...]

Łzy kryją w sobie niechcianą historię. Każda drzazga wbita w serce i każde rozczarowanie, to są najwierniejsze przekaźniki tego smutku. Chciał się pozbierać. Połamane elementy spróbować poskładać. Jego opowieść była naznaczona niespotykanym smutkiem. Rana ta bardzo głęboka, odbierała mu poczucie siły. Może gdyby spotkał duszę która leczy, przyjazne serce tak samo błagające o szczęście, może wtedy by się podniósł? I ten ból by ustąpił? Gdyby mógł patrzeć tej kochającej jak on istocie prosto w oczy, i ten posmak goryczy spływający po policzkach, zamieniłby się w słodką opowieść z pocałunkami będącymi codzienną ucztą. To nadzieja go żywiła. Niby nic wielkiego, ale kto wie?