W tym rajskim sadzie
Stoisz pół naga
Obsypana bielą
A zapach Twój
Kwiecie Jabłoni
Nęci zmysły moje
Do granic szaleństwa

Ile dałbym by usta swoje
W Twym słodkim nektarze
Zatopić [...]

Przyjdę z wyżem nad Twe chłodne ciało
I gorącym oddechem
Zimne ciarki przegonię z szyi
Wtem iskrzyć zacznie na styku ciał
I wilgotność
Bezwzględna się stanie
W końcu spadnę gradem pocałunków na zroszoną już talię
A oczy błądzić będą we mgle uniesienia
Aż w wichurze doznań
Piorunami plecy przeszyje
By tęczę ujrzeć nad splecionymi duszami
Przy pierwszych
Promieniach słońca

Chodź powtórzymy matematykę

Sprawdzimy namacalnie czy dwie linie równolegle mogą mieć punkty styczne
A moje usta lustrzane odbicie na Twoich wargach

Poćwiczymy sobie potęgowanie przeżyć
Aby krew przyspieszyła w ciągu geometrycznym

Wtem środki dwóch okręgów połączę odcinkiem
I symetralną jego oddechem wyznaczę przez Twoje ciało
Aż do kąta rozwartego między udami
Gdzie dwusieczna będzie potrzebna do przecięcia wierzchołka
Koniunkcja przejmie rolę
A geometria przestanie się liczyć...

W sinusoidzie ciał będziemy falować, aż do ekstremum
Kiedy funkcja najwyższą wartość osiągnie

I udowodnimy
Że jeden dodać jeden
Równa się Jeden
I jest to wartość bezwzględna i nieskończona

Gradem pocałunków
Przyjdę do Ciebie z miłosną ulewą
Wiatrem namiętności
Włosy poplączę i przepasam biodra
Wedrę się w każdy zakamarek

Z początku lekki kapuśniaczek przerodzę
W deszcz lawy którym opętam zmysły wszelakie
By potem rozpętać potężną wichurę
Gdzie ciała poplątane
W rytm grzmotów
Falować będą w rozwścieczonym morzu doznań

Wtem złącze dwa serca w Jedno wspólne
Ażeby jednym pulsem biły
I dreszczem zimnym
Wszystkie tkanki przeniknę

Promień słońca padnie na Twą łzę
Wywołując tęczę w wywróconych oczach
A kurz opadnie
I ozon czuć będzie w powietrzu

Zakwitnij dla mnie
Rozwiń swoje nabrzmiałe pąki
Rozchyl delikatnie płatki
Twojego Kwiatu

Ja jak pszczoła przycupnę na Twych nastroszonych pręcikach
Ażeby dyskretnym muśnięciem pazernych czułek
Słodki nektar zebrać

Ciepłym oddechem otulę łodygę [...]

Odurzać chcę się Tobą
Jak kwiatami jabłoni
Po długiej zimie
Niecierpliwie
Zachłannie
Latorośl po latorośli

Aż w końcu zerwę ten owoc zakazany
Z Rajskiego Drzewa słodyczy
Pachnący rozpustą
[...]

Niczym pierwsza letnia noc
Przyjdź do mnie skrycie
Ubrana w zwiewną prześwitującą sukienkę
Z wiankiem wiosennych kwiatów we włosach

Niebo niech błyszczy gwiazdami
Twoich oczu
A księżyc zgaśnie
Przy Twym uśmiechu

Otul moje ciało mgłą tajemnicy [...]

Nie znam Cię
Nie wiem jaka jesteś
Nawet nie wiem jak masz na imię...

Jakaś cholerna nić ciągnie mnie do Ciebie
Serce przyśpiesza, kiedy Cię widzę,
Ręce drżą, nogi robią się jak z waty
A w głowie pustka...

Słowa, które znałem przestają mieć sens, przestają istnieć w mgnieniu oka...
Gesty jakieś takie niekontrolowane...

Cóż z Ciebie za księżniczka, że serce me od razu poddanym się staje?

Przecież nawet Cię nie znam...
A chcę spróbować...

Pada miłosny deszcz,
Łez szczęścia potężna ulewa,
Grzmoty pocałunków biją o ziemię,
Zakochani opleceni chmurą uniesienia...

A ja?

Ja chyba mam parasol...

Przyszła - nie wiadomo kiedy i skąd...

A ja, będąc głupim i znów naiwnym
oddałem jej wszystko co miałem najlepszego.

Wzięła to z radością i uczyniła swoją zabawką,
kalecząc i dźgając połatane serce,
potem od wszystkiego umywając ręce
odeszła pozostawiając z niczym...

Ot Wielka Miłość...

Siądź obok...
Przytomnie...
Trwaj...
Trwaj bym nie przepadł...

I przytul...
spójrz w oczy...
Tak...
Chcę tego więcej...

Bo Cały mój świat...
jest Ciebie wart...
Każdy mój dzień,
Przy Tobie spędzić chcę...

To uśmiech Twój...
To oczy Twe...
To usta Twe..
Nadają życiu sens...

Przyjdź do mnie....
Świadomie...
Bądź...
Bądź przy mnie zawsze...

Mów szeptem...
Po cichu...
Tak...
Rozpal me serce...

Tylko Ty mnie znasz...
Ty wszystko o mnie wiesz...
Tylko Ty rozumiesz mnie...
Tylko z Tobą ma to sens...