szpilkami
przekłuwasz
nadzieję

pryska
odłamkami
wbija się
w korą ubrane myśli

opada
na skażone podłoże
kalecząc dłonie
zbieram resztki
na przyszłość

tak świat zbudowałeś
że nie możesz
dotknąć mej dłoni
stojąc obok

wpatrzony w idealnie ułożone
strony każdego dnia
gdzie nie pasuję do numeracji

wydarta z pamiętnika
bez marzeń na okładkę

litery w mojej głowie składają się w wyrazy
tworząc
zdanie niepoprawnie złożone
z nadziei

boli przecinek
rozdzielając Ciebie i mnie
pomiędzy światem
bliskości i rozstania

gdzieś
zagubiła się kropka
skacząc od i
w wyrazie ciąg dalszy
do wyrazu
to już koniec

wypchnięta przez smutną rzeczywistość
by zamknąć zdanie

dając szansę dla dwukropka

tak stoją w jednej kolumnie
spoglądają obie ku sobie
i nikt już ich nie rozdzieli

gdy jestem Venus stojąc i prężąc ciało
w twoich oczach widzę
zachwyt

nieokryty
Ty
nagi

składasz mnie w całość
nagle widzisz że mam ramiona
pośladki gotowe do pieszczot

niczym czczona na kapitolu
klękasz zrywając
ze mnie resztki wstydu

mówiąc
jak ja się odwdzięczę …