Myśli — sysylka

W końcu zrozumiesz, że w tym wszystkim chodzi tylko o człowieka... Bez względu na to jak dobrze żyje Ci się, ze sobą. W większości przypadków, na końcu chodzi o człowieka, o tego którego nie udało Ci się zatrzymać, o tego którego minąłeś szybko na swojej drodze, dokładnie o tego, o którym myślisz mając już wszystko, a nie posiadając niczego. Kiedy odrzucisz tak jak ja to co udało Ci się osiągnąć i dopuścisz do siebie tą myśl, która gdzieś w głębi Ciebie tkwi, zrozumiesz, że nieistotny był cel, tylko ten kto w drodze do niego miał Ci towarzyszyć.

Choć jutro już się nie przyznam i Tobie zapomnieć będę kazała, dzisiaj całą sobą chcę Ciebie mieć tutaj, obok. Czas budować przyszłość i mimo, że Ty jesteś przeszłością, ja nie jestem pewna czy z tym, który zajął Twoje miejsce chcę tą przyszłość tworzyć.

...a co jeżeli powiem Ci, że kochać potrafię obu? Czy uznasz za szaleństwo ten strach mój przed rozstaniem z teraźniejszością i nieustającą potrzebę powrotu do przeszłości, żeby budować przyszłość?

Chciałaby wrócić, lecz już powrotów nie ma...
Chciałaby obu, lecz może mieć jednego.
Już wszystko dobrze już teraz nic nie zmienia.
Już wie, że kochać tamtego nie przestała, a z TYM została...

Gdy życiem nie miłość rządzi tylko porządanie, od małżeństwa lepsze jest rozstanie.

Czasami jeszcze o nim myślę i wtedy nawet coś poczuje, ale zamykam się od razu, by serce nie zawładneło rozumem. Wiem, nie rozumiesz...ja nawet sama nie rozumiem.

Jeżeli chociaż jedną rzecz w życiu robisz tylko dla siebie i tylko Ty o niej wiesz to świat przestaje być tak dużym zagrożeniem. A ludzie? Oni już nic nie mogą Ci zrobić, masz tajemnice, masz władze.

Py­tasz czy żałuję? Wiesz, to było trochę jak gra lo­sowa, skreślasz cyf­ry, słyszysz dookoła ile możesz zys­kać, in­westu­jesz i masz szczerą nadzieję, że się zwróci. Później nad­chodzi mo­ment lo­sowa­nia, spraw­dzasz...nie masz nic z wy­jat­kiem jed­nej liczby, pod wpływem emoc­ji wyrzu­casz ku­pon i nie jest Ci go żal. Po chwi­lii przy­pomi­nasz so­bie, że nie spraw­dziłaś dokład­nie, zos­ta­la jed­na cyf­ra... Mo­ment za­waha­nia, lek­ki smu­tek, bo może to był błąd... Po czym przychodzi ot­rzeźwienie, zda­jesz so­bie sprawę, że dwie liczby też nie wyg­ry­wają i wte­dy już nicze­go nie żałujesz. A o in­westyc­ji po pew­nym cza­sie za­pomi­nasz.

... ja na ko­niec usłyszałam "wiem, że zje­bałem" swois­ta for­ma "przep­raszam", je­go wal­ka o ten związek trwała 60 se­kund. Skończyła się niepo­wodze­niem.
Nie żałuje.

Łatwiej znieść jeden mocny cios, niż ciągle przyjmować te lekkie. Koniec może boleć, ale rozgoryczenie minie, a szacunek do siebie pozostanie.

Zniesiesz więcej niż obiecujesz, niż przewidujesz, niż się zarzekasz, że znieść możesz, wystarczy tylko, że odpowiednia osoba postanowi zweryfikować te zapewnienia.

Bunt narasta do granic, poza którymi już nawet pisać się nie da. Bunt przeciwko miłości, której opisać choć by się bardzo chciało, nie można.

-Skąd wiedziałaś?
-...znam Cię dobrze
-Z tym bym się kłócił
-Wiem, jak zwykle
-Czyli mówisz, że to przewidziałaś?
-Tak
-Kocham Cie, szach-mat tego się nie spodziewałaś
-Fakt 1:0

...niby zwykła rozmowa, średnio ambitna, może trochę dziecinna i przez to żałosna. Też myślałam o tym w ten sposób, tylko ciężko ją pominać kiedy wiem, że to słowa człowieka, którego niesamowicie skrzywdziłam i mimo, że wypowiedziane żartem, mam pewność, że prawdziwe. Najgorsze jest to, że on rozumie, że ode mnie nigdy już nie usłyszy takiego wyznania...że ja też to rozumiem...