Wszyscy dookoła mówili, że tak się nie da, że nie można w ten sposób... dobrze, że wtedy ich nie słyszałam i krok po kroku realizowałam "niemożliwe".

Być może to był moment, w którym powinnam czuć jak łamie mi się serce, raz jeszcze... ale poczułam naprawdę niewiele, lekkie ukłucie nic więcej. Stąd wniosek, że tego już od dawna tam nie było.

Spośród wszystkich, bez problemu odróżniam ten rodzaj niepokoju, który zawsze zwiastuje nadchodzące zmiany.

Zaufałam, bo nie jestem w stanie kontrolować każdego ruchu. Zaufałam, bo błędy to tylko kolejny etap, nigdy koniec. Zaufałam, bo to przynosi ukojenie, kiedy zrobię już wszystko i okazuje się, że wszystko to za mało. Zaufałam, bo mogę, nawet jeżeli nigdy nie będę wierzyła bezkrytycznie.

Wiem, że widzisz nawet kiedy nie patrzysz. Wiesz, że czuję nawet jeżeli nigdy tego nie okażę.

Nie w słowach, nie w czynach, pewności szukam w oczach. Nawet nie wiesz jak wyraźnie ją tam widać, gdy naprawdę istnieje.

To że człowiek sam ma wątpliwe standardy moralne, nie oznacza jeszcze, że nie wie jakie są te prawidłowe.

Nie stąpaliśmy po kruchym lodzie, my zaczęliśmy po nim biegać wzajemnie się obserwując, w oczekiwaniu na to kto pierwszy wpadnie... Nie wiedząc jeszcze czy będzie to kara za wszystko co było między nami do tej pory czy otrzeźwiająca kąpiel na nowy początek.

Mania podróżowania, bo "świat" nie umie pogodzić się z tym, że ktoś potrafi być szczęśliwy nie przekraczając granicy własnego ogródka.

Waż słowa, zanim będzie za późno i zrozumiesz, że ktoś nie był w stanie ich unieść.

Odpuszczam. Choćby miał zacząć walić się świat, odchodzę na bok i patrzę. To wciąż mniej bolesne niż autodestrukcja.

Baliśmy się słów, bo wszystko co niewypowiedziane ma w sobie jeszcze cząstkę nadziei i część tajemnicy... To co było dla nas najważniejsze na zawsze zostało w gestach i czynach, tylko i aż tyle...

I choćby walił się świat, są chwile kiedy czuję wszechogarniający spokój, tak jakbym była w odpowiednim miejscu, w dokładnie tym momencie, który zaplanował dla mnie los.

Nie jesteś w stanie kontrolować tego co czujesz, możesz jedynie panować nad reakcjami, które te uczucia wywołują.

Już mi się nie chce... wiesz czasami tak po prostu jest, że się nie chce i wtedy masz prawo odpuścić, nawet jeżeli chodzi o obowiązki, pracę, czy miłość... bo zawsze to "nie chce" ma cały szereg pobocznych powodów.