był śmiech
  - nokturnem mnie wołasz
niebo pobladło słońce przygasło
  - oczy twoje
płomień świecy topi
chowane pod piersią łzy
tulę kocyk
  - pachnie jeszcze smółką

dlaczego...
  - "Bóg tak chciał" *

słodkie sny Aniołku śnij
śpij syneczku spokojnie śpij

jak niemalże ja

S.P.
*cyt. z filmu "Bogowie"

15 październik dzień dziecka utraconego

choć w jej oczach odbija się tamten maleńki świat
zastygła w pozie zgarbionej brzozy
sny pokaleczone o rozbite serce
i ciszę
co spływa chłodem po policzku kolejną już wiosnę
przez palce przewraca
paciorki łez
codziennie w nich pęka smutek i śmiech

coraz ciszej nuci kołysanki
wplatając we włosy błękit i biel

Sylwia Pryga

spróbowałam kiedyś miłości
jej cierpki smak
wykrzywił moje usta
(suche popękały od niemego wołania)

dziś
posmakowałam ponownie

grymas powrócił

Sylwia Pryga

Inspiracja wierszem H. Poświatowskiej
"Jestem Julią", napisana jakiś czas temu...
Dzisiaj mija 53 rocznica śmierci tej znakomitej poetki...

byłam
złotym piaskiem
delikatnie
pieszczącym
stopy

byłam
srebrną bryzą
drżąc
bijącą się
o usta

jestem
rudym liściem
potykam się
o twój parapet

Sylwia Pryga

chciałby
znowu przytulić tę zmokłą kurę z pierwszej randki
wystukiwać sonaty palcami w kawiarniany stolik
gdy ona robi się na bóstwo u fryzjera

tęskni
za ciągle zajętą łazienką
zapachem pukli dopiero co natartych czarnuszką
nawet za wszędzie walającymi się spinkami
gumkami i wsuwkami

- pozbieraj to - krzyczał - bo zabijesz mojego psa

nie ma i psa
wieczorami głaszcze jej perukę

Sylwia Pryga

chodź do mnie
w ciepłe dłonie

usta
tak słodko się o nie
potykasz

złap za

w serce się wsłuchaj
opowiem ci że
d(r)eszcz...

Sylwia Pryga

mów do mnie

twoje słowa
są niczym jesienny wiatr w koronach drzew
szepcze
(szszszsz)

mów jeszcze
  - nim opadnie ostatni liść

Sylwia Pryga

Jej życie było ciągłym placem zabaw albo budowy.
W zależności który "wujek" ją odwiedzał, ciągle miała coś powywracane do góry nogami albo rozgrzebane w pamięci. Mówili, że nie będzie bolało, gdy uczyli się jej ciała. Nieraz płakała. Wpajano jej, że jest warta "mniej niż zero".
W końcu zaczęła odbijać się od dna. Czasem czuła jeszcze cuchnący oddech i zepsuty testosteron.

Ostatnio była bardziej zadowolona z siebie.
Zza brudnej koronki uśmiechała się do niej forsycja. Wpuściła trochę wiosny przez otwarte okno, zdmuchnęła kurz z intymnych zakamarków krzeseł.
Wyniosła śmieci, przemilczane zadry przestawały boleć.
Poczuła cieplejszy wiatr, fajnie zaszumiał we włosach. Była gotowa na nadejście kolorowych motyli.
Nawet sąsiad życzliwiej zaczął na nią spoglądać (czy odwrotnie). Nie zostawiał już "listów" na wycieraczce.

Zza czystej firanki, wyglądała motyli, jeszcze przez kilka poranków. Nie nadleciały.

Krew zmieniła swój bieg.

Sylwia Pryga

przed tobą rozpościeram
swoje blade ciało
jak płótno czekające
na najlepszą sztukę
obwiedź je
zapełnij
niczym pędzlem czule
niewinnie zerkając
dziko pochłoń całą

połysk i mat wymieszaj [...]

ZIMNO

niczym pijana ćma
lgnę do ciebie
pragnąc ciepła

iskrzy

pękasz
.
CIEPLEJ

twoich dłoni
pełno
jak liści
w najmniej uczęszczanych zaułkach

dobrze że już jesień
więcej ciebie
we mnie

Sylwia Pryga

przysiadłszy w kąciku
próbuje odpocząć mała dziewczynka
cicho wciąż puka ktoś
na rzęsie perli się łza

przekarmiona nadzieją
czeka aż spadnie ostatni liść
.
.
.
może zaśnie

już ciii...

Sylwia Pryga

a wiatr
rozpędzić chciał przedjesienne smutki
porwać liście w dziki szał
zamiast - bezwstydnie -
poderwał kwiatki na mojej sukience

chcąc strącić płatki
barwy ciepłych wspomnień
na szyję zarzucił zziębnięte myśli

zajrzał tęsknotą
w kasztany oczu moich

Sylwia Pryga

jesień...
przyjrzyj się
- piękna -
pachnąca pieczonymi jabłkami z cynamonem
lubiąca grzane piwo
wino

czasami płacze
za minionym latem
waląc w cholerne parapety
[...]