każdej nocy cię pieszczę
myślą
dotykiem czy szeptem

potem
moje palce zamieniają się w twoje
pełne głodu palce
rozbiegane
jakby się zgubiły
albo ukryć się chciały przed deszczem
chowają się w zagłębieniach bioder
błądzą między piersiami
dwoma półksiężycami
by nimi cię ukołysać

lubię tę naszą samotność
gdy ocierasz ukradkiem moje łzy
chowasz po zakamarkach duszy
jak najdroższe perły

Sylwia Pryga

otwieram oczy a ty za każdym razem przynosisz w dłoniach
złote szczęście
przytulam do policzka do ucha
słucham
opowieści uraczonych szpaków
a rozgonionych przedwcześnie
czy nawlekanych na nitki czerwonych paciorków
mówisz
jesteś piękna
wycierając z brody sok z wciskanych do ust wiśni
zawieszając na szyję jarzębinowy sznur
zniżasz się do szeptu
do miękkości traw
a ja wyginam ciało jak pokaleczone wiatrem źdźbło
zaklinam lato niech trwa
niech zostawia ślady i wilgoć
na skórze

Sylwia Pryga

słyszałam jak wchodziłeś
miałam czujny sen
gdybyś tylko trącił mnie lekko
wstałabym
zdjęła z ciebie niepewność
chłodnym oddechem
przyniosła ulgę smutkom
strach położyłbyś obok
w czystej pościeli
przytuliłabym mocno
zawiązała w ciasny supeł dłoni

tamtych oczu latarnie zgasły
nie wpatruj się już
nie jesteś ćmą

Sylwia Pryga

odsłoń mi nadgarstek
niby przypadkiem
tam jest kres drogi dzisiejszego dnia
w zagłębieniu dłoni złożę pocałunek
tą pieczątką
z rana
przypomnę że byłam

Sylwia Pryga

Radzę ci dobrze, trzymaj się z dala od takich kobiet jak ona. Jej skóra, włosy, ich gładkość i zapach, które drażnią śmiało, dając po stokroć wiecej w darze. Jest potęgą feromonów. Zatopiona w ich kroplach to miłość, zaufanie, ale ból i cierpienie.
Zniewoli cię, upokorzy. Wyssie z ciebie radość dnia, tchnie garść mroku. Będzisz za nią chodził jak szczenię za suką, gotowy na każde skinienie. Niewolnik jej pragnień. Aż wyschniesz jak kwiat pozbawiony wody. Znikniesz jak szelest w suchości traw.

Sylwia Pryga

poproszę o kolejny łyk
twoich oczu
ust
ciebie
już sama nie wiem
w filiżance zamieszkała głucha tęsknota
budząca dzień twoim spojrzeniem
gdy na krawędzi okna balansują resztki snu
przyjdź
wczep się we włosy jak słońca promień
rozdrażnij zmysły
jak z truskawkami wypiek

pachnie lilakiem
zanosi się na deszcz
na dnie filiżanki topi uśmiech księżyc
kulę się jak kot mrucząc
czekając
na ciepłą pieszczotę
czy sen

znów nie wiem...

Sylwia Pryga

coraz luźniej robi się w skibach
biel rozmywa się gubiąc wczorajszy
zły sen
wsiąka w krzyczącą ziemię rodzącą w bólu młode pędy

wszystko nabiera czułości
coraz gwarniej w gniazdach
z oddali dochodzą śmiechy dzieci
puszcza skostniałe jezioro - to tam
topią Marzannę szkaradną wraz z nią zimowe troski
jeszcze wczoraj zaglądał w nie księżyc
kawałek po kawałku oddając się wilgotnym wierszom

nabieramy rumieńców
pozwalamy wiatrowi wkraść się zapachem
w każdą szczelinę odsłanianego ciała
powoli zakwitam byś znów mógł
wyssać ze mnie soki jak z dojrzałej wiśni

wróci w nas
radość nowych smaków na języku
pozostawi w nieładzie myśli

Sylwia Pryga

wieczorami patrząc sobie w oczy
układamy ciała w modlitwie
napełniasz biodra jak kieliszki winem
dłońmi swymi
zdzierasz kolejne warstwy
trosk
ciskając w kąt jak niepotrzebne
ubranie
płaczemy ze szczęścia
z podniecenia wbijamy w siebie paznokcie przez sen
mruczymy jak koty
z rana popijamy espresso
czytamy w tajmsie że ktoś
się powiesił zatrzymał się komuś świat
kiedy nam znowu pędzi
ciasno splatamy dłonie

"trzymaj się mocno nie możemy się teraz zgubić mała..."

szepczesz

Sylwia Pryga

ugościłam cię
spocząłeś pocałunkiem
jak motyl na moim ramieniu
dłońmi błądziłeś pytając o więcej
zamknęłam oczy by wydłużyć tę chwilę
bosymi stopami zanurzyć się
w ukwieconej łące
jednym pstryknięciem palca
wpuściłeś do przedsionka wiatr
nim wzięłam głębszy oddech
wskazałeś gdzie są drzwi

Sylwia Pryga

w moich snach przychodzi mężczyzna
jak wiatr w korony drzew
wczepia się palcami w krucze włosy
w źrenicach widzę - dziewczyna
pełnymi ustami i biodrami
wypełnia jego podbrzusze
ciepłe i miękkie pulsuje
sokami jak rozjątrzony pies

krwawię
modlę się przez sen
próbując uspokoić burzę

Sylwia Pryga

rozchodzi się mroźny oddech nocy
zostawiając gdzieniegdzie bose ślady
poprawiam
niedbale zarzucony biały całun

gdzieś w oddali oczy saren małe lampioniki
wołają w ciemną otchłań lasu gdzie
skrzypiąc kołyszą się drzewa
jak lodowe sople
brzęczą grubo oblepione gałęzie -
próbują objąć wiatr
co żałobną pieśnią wkradł się we włosy ukazując nagie oblicze ramion
zagłębienia w których skrzy

zamykając oczy przywołuję dreszcz
jak wtedy gdy na opuszkach palców
przynosiłeś ciepło

jest przyjemnie
niepamięć w skibach się kładzie

zastygam

Sylwia Pryga

znów mieni się białą czystą kartką
nagą bezbronną
poddającą się dłoni jak smukłe biodra
zapisz dotknij swoim ostrym piórem
albo czule poliż

powąchaj - nie zaciągaj się tak lubieżnie -
sparciała skóra wciąż pachnie ci winem
i trawą
po wypalcowanych kartkach wracasz
ślinisz się [...]

czekając na ciebie marz(y)łam
jak dziewczynka z zapałkami
szukając ciepła wrastałam
idealnie dopasowując dłoń w dłoń

mówiłeś chodź na kawę
kradłeś kwiaty z kawiarnianych flakonów
a ja wtykałam ci po kieszeniach
odciśnięte na serwetce usta

zapominaliśmy co to wstyd [...]

Zróbmy to po cichu, niespiesznie,
dotykając naskórka jak najczulszej struny.
Najedzone ptaki przepłoszmy niechże wreszcie
ich wrzask odbije się echem od drzew zmęczonych skroni.
Wprowadź w drżenie gęstą przestrzeń,
niech rozpanoszy się we mnie tętent mokrej ziemi,
zaszeleści nagość burgundowych liści.
Ich powolna wędrówka po krawędziach dłoni.

Gdzie załamuje się światło, obraz oku miły:
tu pagórek, tam wznos, [...]