szukam w kredensie szklanki która zapamiętała kształt twoich ust
wyciągam z szafy swetry z nadzieją że w którymś zamieszkał twój zapach
a po brzuchu krzątam się wyuczonym szlakiem palców
czerwoną pomadką kreślę imię w chmurach
zastanawiając się ile kształtów przybiera tęsknota
i dlaczego rozlewa się lazurem
w każdego przechodnia spojrzeniu
szum wiatru to nie szum tylko szept
a wilgoć w powietrzu to mój głód
wtulam się w wewnętrzną stronę skóry zagryzając wargi milczę
słucham jak w żyłach gęsto napływa krew

Sylwia Pryga

Kocham burzę, to gęste powietrze przed. Ciekawość niesionej przez żywioł niewiadomej zawsze większa niż strach. Gotowe na uszczypnięcie sutki sterczą wtedy jak dwa piorunochrony, w asyście niesfornego stanika. Błysk powoduje, że dreszcz rozchodzi się linią pępka stawiając na baczność włoski. W głowie tysiąc wizji, a w ciele niczym trąconym orgazmem kilka pod rząd wyładowań. Przede mną mrok chłonący błysk. Cisza tłumiona przed trzask. I ten zapach po.

Sylwia Pryga

co wieczór odliczam
maleńkie paciorki
kładą się u stóp mieniąc
w poświacie księżyca
wchodzą gładko spływają
pomiędzy udami
gubią się we włosach
i w falującej piersi
zanurzona w ciszy
przyglądam się każdemu
wynurzającemu
z zaułka oddechowi
ogłupiałe serce
szaleje chcąc się upić
nie ma cienia bez światła
nie ma mnie bez ciebie...

Sylwia Pryga

świat przywdziewa kolory
otula się szalem tęczy
kołysze znużoną zimę
nadzieją pachnie i się wdzięczy

przebiśnieg zerka nieśmiało
spod brudnej już pierzyny
gdzieś indziej krokus flirtuje
z pajęczycą w pajęczynie

budzą się uśpione pragnienia
ukryte w zmarzniętych skibach
słyszę nieśmiałą pieśń wiatru
czule szeptaną drzewom

chcę tańczyć boso na trawie
w takt kwileń co w uszach gwiżdżą
poczuć pieszczotę słońca
co w tęsknocie za tobą się mieści

Sylwia Pryga

niebawem wiosna
pełna słońca
frywolnego tańca
firanek w oknach
zawijanych w grzeszne myśli
włosów na palcu
wystawianych ramion
do wycałowania

Sylwia Pryga

Często śnie o tobie. Budzę się jednak w najmniej odpowiednim momencie. W betonowej ciszy ścian słyszę twój słabnący oddech, bicie serca, pod palcami wyczuwam miekkość ciepłej jeszcze skóry. Ile razy będziesz umierał mi w ramionach, nim nasycisz się ofiarą mojego ciała. Będę powtarzać się wiernie, dopóki słyszę w głowie szczekanie twojego głodu. Nie odszedłeś jeszcze w odległą wędrówkę. Wyraźnie czuję twój zapach.

Sylwia Pryga

pęka skorupa zmarzniętej ziemi
my przełamujemy pierwsze lody
zdzieramy naskórek do żywej tkanki
jak okna roztwieramy na oścież serca
dłonie
słońce przeciska się przez brudne szyby
w których był zawieszony
mój pół - uśmiech
nugat twoich oczu
przebudzają się ciała
a dusza obrasta w skrzydła
najwyższa pora - dość przeszywających przez sen dreszczy
nadchodzi marzec
przynosi nową powieść pisaną czułym gestem
wedrze się zapachem fiołka
zapuści korzenie
połaskocze od wewnątrz

Sylwia Pryga

To już kolejna pełnia w tej głuchej pustelni.
W wyobraźni zaciskam na nadgarstkach twoje silne dłonie - prosząc o pokutę - a strach spojrzenia w twoje czarne oczy, miesza się z bólem dającym rozkosz ukojenia. Ile kosztuje nasz czas? Jakie odcienie barw zostawia na skórze miłość, a jakie pożądanie? Czekam, aż wypuszczę z siebie zwierzę, na języku zostawiając ogień.

Sylwia Pryga

coraz szybciej tyka zegar
mimo to w oknach drzemie zaklęty jeszcze spokój
ptaki dawno opuściły gniazda
niebawem przygarniemy kolejne
głośniejsze
rozbudzone drzewa pieszczotą otoczą maleńkie pisklęta
zaprosimy pod dach paletę kolorów
by liznęła wyblakłe rozleniwione uda
a w szczeliny domu się wkradnie
jeszcze więcej ciepła
będziemy pić kawę jeść przypalone grzanki
od świtu do zmierzchu nie wypuścisz
mnie z rąk
będę pisać wiersze
o nas o czułości
jak budzi się w nas piąta pora roku

Sylwia Pryga

Byłeś jak sen. Przychodziłeś i odchodziłeś naznaczając zmarszczkami na pościeli ostatnie takty nocy. Wczepiałam wilgotne palce w rant łóżka, wyobraźnią podróżując po sklepieniu twoich żeber. Przymknięte powieki błagały modlitwą, bym stała się żarem w obliczu twoich ust, bym stała się słodyczą, pokusą twoich dłoni. Pozwól obudzić się w sobie, niech smuga mlecznej poświaty księżyca odkryje z mroku drżące ciała.
Albo chociaż, wyśnij się jeszcze raz.

Sylwia Pryga

no co mam ci o nim powiedzieć -
facet jak facet
wąs z lekka podkręcony
najczęściej jednak nadąsany
najmniejszą pieszczotę
potrafi odwdzięczyć pomrukiem
ale i kakofonią o poranku
któż zrozumie jego nocne wędrówki
po grzbiecie księżyca

niedościgniony łowca
bezbronnej ptaszyny
a sam dał się złapać
w sidła miłości

Sylwia Pryga

pewna dama z weneckiego Pułtuska
na widok pączków wykrzywiała usta
a gdy nadszedł czwartek tłusty
dzień lukrowej rozpusty
przemyciła dwa
- w staniku-
twierdząc że jej poszło w biusta

Sylwia Pryga

puściło skostniałe jezioro
wokół zazielenił się las
my znowu w tym letniskowym
domku co trochę był nasz

tam słońce łasi się zaprasza
liże sufit podłogę i ściany
łóżko choć dawno ostygłe
pachnie jak wówczas nami

na pożółkłych kartkach tęsknoty
odmierzył się podły czas
z nadzieją trwaliśmy w szaleństwie
bo serca płonęły wciąż w nas

my znowu w tym letniskowym
domku co tylko już nasz
ołów spłynął do jeziora
w czyste niebo wystawiamy twarz

Sylwia Pryga

lubię poranki pełne słońca
wysmakowane w ciszy
głodu twoich rąk
na granicy ud
niekończąca się opowieść
odkładanych pragnień
niecierpliwych spojrzeń

Sylwia Pryga

na kawiarnianej serwetce
serce w kształcie ust
spłodzonych oczu spotkanie
i bieganina myśli
w mankietach chłodne dłonie
tak spragnione czułości
nieśmiało zaplątane
w języki słowo kocham

w dłoni mały bukiecik
pomadki ślady na szyi
na lewą stronę koszula
muśnięty zapachem kołnierz
w nieładzie śpiące włosy
w chaosie szeptane słowa
na policzku mieniąca się łza

cały on

ot cała ja

Sylwia Pryga