przyjrzyj się jaki
powabny kształt
wilgotna purpura
a na niej maleńkie kropelki rosy
niech nozdrza twe chłoną
ulotny zapach
smakuj niczym
pączka z dżemem
palcami muskaj
brzoskwiniowe płatki
które rozchylają się
pod wpływem
delikatnych pieszczot
może zwabisz motyla
który je pokąsa
lecz uważaj
by nie zrobić sobie krzywdy
gdy przypadkowo
dotkniesz
niżej

Sylwia Pryga

Dawno zrzuciłam z siebie obumarły naskórek. W delikatną tkankę zapuszczasz swoje korzenie, ramiona to gałęzie na których zadomowiają się ptaki.
Nasze języki, jak zielony pęd do słońca, lgną do siebie. Są ciepłe, rozpuszcza się na nich wciąż wyczuwalny oddech zimy.
W głębi duszy pragnę, by ten stan skupienia jeszcze trochę trwał, zamykaliśmy wówczas w dłoniach zatrzymany czas, a spod przymkniętych powiek czytali marzenia.
Teraz pędzimy od świtu do zmierzchu zawieszając się pomiędzy nowym, soczystym liściem. Strzepuję z ramion płatki wiśni, a wilgoć w powietrzu przypomina, jak wolno schną na nas ubrania.

Sylwia Pryga

Dobranoc. Otulam w ciepłe myśli każdy skrawek twojego ciała. A nad ranem, jak kwiat który rozchyla swoje płatki i roztacza słodką nutę, twoje nakarmię zmysły. Poczęstuję sobą otwierając się.
Gdy zgaśnie słońce, pod powiekami znów zamknę cię w sobie, ukołyszę do snu. Zaprowadzę w piękne, senne Eldorado.
Nic nam więcej nie potrzeba, tylko przy(u)tulenia.

Sylwia Pryga

Kocham burzę, to gęste powietrze przed. Ciekawość niesionej przez żywioł niewiadomej zawsze większa niż strach. Gotowe na uszczypnięcie sutki sterczą wtedy jak dwa piorunochrony, w asyście niesfornego stanika. Błysk powoduje, że dreszcz rozchodzi się linią pępka stawiając na baczność włoski. W głowie tysiąc wizji, a w ciele niczym trąconym orgazmem kilka pod rząd wyładowań. Przede mną mrok chłonący błysk. Cisza tłumiona przed trzask. I ten zapach po.

Sylwia Pryga

Często śnie o tobie. Budzę się jednak w najmniej odpowiednim momencie. W betonowej ciszy ścian słyszę twój słabnący oddech, bicie serca, pod palcami wyczuwam miekkość ciepłej jeszcze skóry. Ile razy będziesz umierał mi w ramionach, nim nasycisz się ofiarą mojego ciała. Będę powtarzać się wiernie, dopóki słyszę w głowie szczekanie twojego głodu. Nie odszedłeś jeszcze w odległą wędrówkę. Wyraźnie czuję twój zapach.

Sylwia Pryga

To już kolejna pełnia w tej głuchej pustelni.
W wyobraźni zaciskam na nadgarstkach twoje silne dłonie - prosząc o pokutę - a strach spojrzenia w twoje czarne oczy, miesza się z bólem dającym rozkosz ukojenia. Ile kosztuje nasz czas? Jakie odcienie barw zostawia na skórze miłość, a jakie pożądanie? Czekam, aż wypuszczę z siebie zwierzę, na języku zostawiając ogień.

Sylwia Pryga

Byłeś jak sen. Przychodziłeś i odchodziłeś naznaczając zmarszczkami na pościeli ostatnie takty nocy. Wczepiałam wilgotne palce w rant łóżka, wyobraźnią podróżując po sklepieniu twoich żeber. Przymknięte powieki błagały modlitwą, bym stała się żarem w obliczu twoich ust, bym stała się słodyczą, pokusą twoich dłoni. Pozwól obudzić się w sobie, niech smuga mlecznej poświaty księżyca odkryje z mroku drżące ciała.
Albo chociaż, wyśnij się jeszcze raz.

Sylwia Pryga

Jątrzą się jeszcze rany, ale mimo to nic nie powstrzyma przed skrywanym od dawna łaknieniem ciebie. Nie patrz na mnie, czytaj Braille'm. Nie całuj, tylko smakuj. Mgła dawno opadła, jest coraz mniej wstydu między nami. Ciemność tylko wyostrza doznania, a ja się właśnie budzę. Płonę.

Sylwia Pryga

napiszmy sobie wiersz
gdzie ja
mogę być twoją śnieżnobiałą kartką
pełną gestów znaczeń
i ukrytych pragnień
ujmij w dłoń zgrabnie
pióro pośliń
zanurz
we wnętrzu kałamarza
kreśl słowa intymnie
lekkim posunięciem
krótko a stanowczo
wolno i z detalem
do ostatniej kropli
nim wykrzyknikiem się staniesz

Sylwia Pryga

każdej nocy cię pieszczę
myślą
dotykiem czy szeptem

potem
moje palce zamieniają się w twoje
pełne głodu palce
rozbiegane
jakby się zgubiły
albo ukryć się chciały przed deszczem
chowają się w zagłębieniach bioder
błądzą między piersiami
dwoma półksiężycami
by nimi cię ukołysać

lubię tę naszą samotność
gdy ocierasz ukradkiem moje łzy
chowasz po zakamarkach duszy
jak najdroższe perły

Sylwia Pryga

przed tobą rozpościeram
swoje blade ciało
jak płótno czekające
na najlepszą sztukę
obwiedź je
zapełnij
niczym pędzlem czule
niewinnie zerkając
dziko pochłoń całą

połysk i mat wymieszaj [...]

ZIMNO

niczym pijana ćma
lgnę do ciebie
pragnąc ciepła

iskrzy

pękasz
.
CIEPLEJ

twoich dłoni
pełno
jak liści
w najmniej uczęszczanych zaułkach

dobrze że już jesień
więcej ciebie
we mnie

Sylwia Pryga

tak bardzo tęsknię
że
zamykam oczy
tylko wtedy ciebie widzę

widzisz mnie
popatrz
- nie patrzę
na oślep błądzę

(miejsca które [...]

wskoczyłabym na ciebie
tak miło się uśmiechasz
zwiesiłabym zgrabnie nóżki
pomachała nad zadartymi nosami

ale to nie bajka
tym bardziej nie pora na sen

/rozpinam guzik/

siądę wśród zapachu łąk [...]