Słońce dotyka śladów bosych stóp, liczy ziarnko po ziarnku. Znikają w oddali. Połyskują różnokształtne muszle, szepczą - weź do ręki przytul do ucha, zanucę co tylko zechcesz. Porzucam w myślach moje łąki i las. Wiatr niesie żywiczny zapach, patrzę jak kołyszą się trawy na wydmach. To tam zapisaliśmy pierwszy raz swoją historię. Błogosławiłam wszystkimi językami świata pożądanie, którym rozkołysałeś się we mnie. Przypieczętowałam wilgocią...
Mewy niespokojnie biły się o powietrze. I twoje dłonie. Teraz to i ja będę jadła ci z ręki. Jeśli tylko zechcesz, na ciąg dalszy.
Słońce przelewa się ze śladu do śladu. Kładzie cieniem na moich nabrzmiałych piersiach...

Sylwia Pryga

Pamiętasz? Te dni, kiedy ciepło słońca drżało na naszych twarzach, czy niżej. My uśmiechnięte, bosymi stopami zawstydzałyśmy drzewa. Beztrosko liczyły piegi na ramionach. Łapały w dłonie rechot żab w przepływającym przez nasz Małpi Gaj, strumyku. Cykady, koty, kury...

Gdy nadpalony czajnik niecierpliwie dawał znak, umazane błotem, czy ukurzone, piłyśmy słodkie mleko, jadły z dżemem bułki. Ciepło rąk, które je przygotowywało, otulało, niebiański dając spokój.
Wieczory nieraz drgały przed burzą, parowały [...]

Stała na balkonie, patrząc jak kołyszą się drzewa. Delektowała się zapachem lasu. Nagle poczuła chłód, wilgoć na szyi wywołujące dreszcz, który drążył pod skórą przez długie lata. Ten pocałunek był najmocniej odciśniętą pieczątką, brzemieniem, które nosiła aż do śmierci.
Uległa, przymknęła oczy. On widział, że drży. Chwycił ją za rękę i poprowadził do pokoju. Grzmiało. Chwilę wcześniej skrywany pod szeleszczącym materiałem wstyd, przestał być tematem tabu. Wzrokiem i palcami odkrywał delikatnie wszystkie zakątki jej ciała, a ona mruczała jak kociak...
Stracili rachubę czasu. Szum deszczu przemienił się w szum gorącej, prysznicowej wody, oblewającej zmęczone i drżące jeszcze ciała. Na szybie kabiny parowały ich oddechy. Ona oparta o ścianę, on zamykający ją w objęciu od tyłu. To wówczas zwrócił uwagę na siniaki na jej lędźwiach. Chciał spytać, ale gestem zamknęła mu usta...

Sylwia Pryga

Piach przyjmuje kształt mojego ciała, z przyjemnością chłonę jego chłód. Czuję jak zgrzyta pomiędzy zębami i udami.
Usta przybierają barwę szarą, włosy też. Zaczynają mnie skubać pijane chrząszcze i jętki. Drażnią podbrzusze. Jeden kęs jak za jeden grzech, aż boli.
W oddali dogasa ognisko i ostatnie promienie słońca. Liżą spokojną taflę, wtapiają się, giną w toni. Morze nuci pieśń zagubionych, próbuję przez chwilę się wsłuchać. Sennie kołysze, obija o falochron. Wypluta na brzeg zieleń i brunatność chowa połyskujące muszle i kamyki, wypłukane przez nurt kolorowe szkiełka. Na każdym z nich naznaczony fragment innej historii...
Dogasa dzień, dzień o jego oczach i dłoniach. Słonych i wilgotnych ustach. Czuję ciepło. W końcu milkną mewy.

Sylwia Pryga