Coś wybudza mnie ze snu. Chłód, który rozgościł się w izbie, przenika ciało. Niby połowa lata, ale kto pamięta żeby lipcowe noce były takie zimne. Drżę. Próbuję zawinąć się bardziej pierzyną, jednak ta nieposłusznie krępuje w niewygodnym uścisku. Na dodatek o swoje woła natura. Spoglądam chwilę w stronę kominka, ten milczy, patrzy na mnie czarną dziurą. Muszę wstać. Jak dopiero co urodzone źrebię słaniam się na swoich trzech nogach. Kilka głębokich haustów powietrza i jestem z powrotem. Ból, na szczęście o jeden mniej. Szczęka przestała pulsować, jednak kolorowe pigułki leżą na nocnym stoliku. Siostra mówiła, że w razie co.

Mój łapacz snów czeka na swoje dłonie, które go dotkną, tchną w niego magią. Oby w końcu nadszedł piękniejszy sen, a może w jakimś tkwię ? Obudźcie...

Z oddali dolatują odgłosy przeszywajacych ciszę skrzypiec. A może to kolejny samolot...

Sylwia Pryga

Powoli szykujemy się do snu. Ptaki, drzewa, wiatr. Myśli lekko jeszcze drżą od ciepła dzisiejszego powietrza. Układają się wzdłuż łagodnej linii horyzontu. Pomarańcz zachodzącego słońca wlewa się do pokoju przez niedomknięte drzwi. Liże podłogowe deski. Odbija się w skrzydłach much, widzę jakby biły się w locie maleńkie iskierki. Nieliczne padają, inne przylegają do sufitu.

My zalegamy w hamaku, wyciągając zmęczone stopy. Przeciągamy się jak przebudzone ze snu koty. Pachnie świeżo zerwaną miętą, rozwieszone nad kominkiem gałązki kołyszą się roznosząc woń. Kilka liści tańczy wirując w herbacie. Upijamy się. Chwilą, myślą, sobą.
Zamykam w dłoniach ciepły kubek. Zastanawiam się, czy w fusach wywróżę, jaki czeka nas los.

Przymykam oczy, koduję zapamiętane obrazy. Cisną się łzy. Tak, z pewnością, to był dobry dzień.

Sylwia Pryga

Ile razy narzekałaś na swoje dziecko. Krzyczałaś, bo chciało byś poczytała mu bajkę, a ty malowałaś paznokcie. Ja od dawna nie kupuję lakieru, a bajki piętrzą się na półkach.
Chodź ze mną. Coś ci pokażę. To tylko chwila, do Pierwszej Gwiazdki jeszcze daleko.

Sala nr 1. Izolatka. Do Kubusia nikt nie przychodzi, nie wolno. Odwiedzają go tylko postacie w maskach i plamy z sufitu w ciut przykrótkich snach.

Sala nr 2. Mati i jego mama. Przez trzy lata tu był ich dom. Przytwierdzili jego chude ciałko do jakiejś maszyny z [...]

To już nie te sny, nie te noce, kiedy głodni siebie rozszczelniamy ciszę.
Gęsty poranek, wyciska leniwie spod powiek resztki snu. Przeciąga się jak kot. Zaczyna pachnieć ciepłym mlekiem i kawą. Nocny cień zamienia się w światło, błyszczy, mruga okiem. Spokojne jak dotąd tkanki wsi pęcznieją, pragnąc chłonąć ciepło.
Po cichu przybywają pierwsi goście. Rozpoczynają spektakl. Klaszczą im źdźbła traw i zbóż rozkołysane w takt na wietrze. Proszą się, by znów strącić z nich spokój.

Zaciągam się. Ta cząstka mnie, darowana tobie, tu teraz przepada. Między nocą a dniem. Gdzie mgliście rysują się twoje ramiona. A w nich mój miarowy oddech.

Między ciszą a ciszą kołyszą się myśli...

Sylwia Pryga.