zatopiona w kawowym spojrzeniu
zaplątana dłonią w jego dłoń
podkręcając mechanizm serduszka
pogubiła zaś miłych kroków ton

szybko znalazł skruszoną niedolę
w pączku kwiatu machającą nóżyną
w płatkach dłoni drżących jak osesek
błyszczał kluczyk i pęknieta sprężynka

choć marzyła by znów tańczyć w słońcu
obnażając kruchość jej istnienia
skulona w wiecznym śnie przycupnęła
jak motylek na jego ramieniu

Sylwia Pryga

choć w jej oczach odbija się tamten maleńki świat
zastygła w pozie zgarbionej brzozy
sny pokaleczone o rozbite serce
i ciszę
co spływa chłodem po policzku
kolejną już wiosnę
przez palce przewraca
paciorki łez
codziennie w nich pęka smutek i śmiech

wciąż nuci kołysanki
wplatając we włosy błękit i biel

Sylwia Pryga

przyjdź do mnie
mieszkam na siódmym piętrze
nieba

przespacerujesz się
po moim księżycu

dłonie
pogłaszczą rude włosy
wilgotne gwiazdy
oczy pełne pragnień

Sylwia Pryga
W Dzień Patrzenia się w Niebo.

mów do mnie szeptem
by przywitać wiosnę
krzyk płoszy ptaki

Sylwia Pryga

piszesz że dobranoc
potem wkradasz się w moje sny

wiem leczenie choroby w pierwszym okresie
jest najprawdopodobniej
sukcesem
gdzieś utkwiłam
w którym stadium zatem jest moje
zakłopotanie...

mimo to chcę
pod powiekami
rozpuszczać cię powoli
jak najsłodszą czekoladkę

znajdę kiedyś panaceum

Sylwia Pryga
W Dniu Czekolady 🍫🙂

kiedy piłam rano kawę
ktoś zapukał do mych drzwi
w głowie tak zawirowało
już wiedziałam że to ty

otworzyłam - zapachniało
dałaś kwiatów wielki pęk
podskoczyłam klaszcząc w dłonie
zabrzmiał wokół ptaków śpiew

uchyliłaś szerzej okna
kurz schowałaś w kąty ram
wlałaś słońce do sypialni
- ech co tobie w zamian dam

może uśmiech dwa uśmiechy
poszybują lekko w świat
niech je łapią przytulają
którym wiosny w sercu brak

Sylwia Pryga

kołyszesz we mnie powoli wiosenny las
wypatrując tańczącej w locie jaskółki
zaglądasz do gniazda
jeszcze pare minut w ciszy
gdy dotykasz opuszkami nagich ramion
strącając z nich biel
w zgarbionej od niemocy dłoni zanurzasz dłoń
nasyczasz czerwienią

czuję robi się cieplej
ledwo pulsujący potok zaczyna rwać [...]

przyjdź
rozbudź wiosnę w moim sercu
lodem skute przemarznięte ciało
nie pamięta
jakie przemierzałeś szlaki

wiotkim dotykiem
zmień jego oblicze w przyjemny dreszcz

scałuj tęsknotę
uwiedź
rozkołysz w sobie

Sylwia Pryga

świat przywdziewa kolory
otula się szalem tęczy
kołysze znużoną zimę
nadzieją pachnie i się wdzięczy

przebiśnieg zerka nieśmiało
spod brudnej już pierzyny
gdzieś indziej krokus flirtuje
z pajęczycą w pajęczynie

budzą się uśpione pragnienia
ukryte w zmarzniętych skibach
słyszę nieśmiałą pieśń wiatru
czule szeptaną drzewom

chcę tańczyć boso na trawie
w takt kwileń co w uszach gwiżdżą
poczuć pieszczotę słońca
co w tęsknocie za tobą się mieści

Sylwia Pryga

jak kapryśny wiatr
chcący poderwać leniwe kwiaty ze snu
wkradasz się szczelinami
szukając na ciele miejsc spragnionych ciepła

rozmarzam (się) zielenią jak drzewo
w szuwarnianej ciszy zadomawia się ptak

niech mi po-szemrzy
niech zaszeleści
wespnę się na palcach by szczytować
stanąć ze słońcem
twarzą w twarz...
.
.
.

ile powinna trwać czysta gra
dziś znów mam pecha
blefuję
pomijając grę spojrzeń
szelest opadającej sukienki
- grawitacja działa nie tylko w dół -
ja oparta o stół
ze zręcznością krupiera
tasuję karty...

pierwsza [...]