najbardziej zmyśla wiosna
że niby wszystko takie zielone
a tylko ja nie wiem o co chodzi
może mi nie po drodze
albo samo przejdzie
chętnie bym na coś wpadła
do wiosny na białą kawę
do ciebie na prawdę

byłam jak kartka z adresem
mieściłam się w kieszeni na powroty
ale one nie istnieją
zmieniłam swoje wnętrze
żebyś nie mógł trafić

pozostaję sobą
idealnym kłamstwem

iluzoryczną prawdą
która nie istnieje
a czasem się pojawia
i nie jest niczym więcej
od znaczenia które jej nadasz

masz w sobie światło przy którym gasnę
chcesz chwytać chwile
ja układać się tam gdzie ich bezmiar
zbyt mały jest nasz świat
nie można się tam pogubić
nie umiem się w nim odnaleźć

dziękuję
pozostanę sobą

Jeżeli porcelana, to wyłącznie taka,
której nie żal pod butem tragarza lub gąsienicą czołgu;
jeżeli fotel, to niezbyt wygodny, tak aby
nie było przykro podnieść się i odejść;
jeżeli odzież, to tyle, ile można unieść w walizce,
jeżeli książki, to te, które można unieść w pamięci,
jeżeli plany, to takie, by można o nich zapomnieć,
kiedy nadejdzie czas następnej przeprowadzki
na inną ulicę, kontynent, etap dziejowy
lub świat:

kto ci powiedział, że wolno ci się przyzwyczajać?
kto ci powiedział, że cokolwiek jest na zawsze?
czy nikt ci nie powiedział, że nie będziesz nigdy
w świecie
czuł się jak u siebie w domu?

wiersz z tomu Tryptyk z betonu, zmęczenia i śniegu
cyt. za: Stanisław Barańczak, Wiersze zebrane, Wydawnictwo a5, Kraków 2006, s. 218

to tylko inny układ liter
sama-tematyka
raz
zostawiam cię w kropce
siebie biorę w nawias
dwa
daję słowo
razem na końcu języka
trzy
cisza między nami marudzi
bez dwóch zdań

miej dość
po skali dwa cale
na złość
i nigdy nie dalej

poproś
a może podziękuj
przepraszam
zapomnij
przemaluj po dźwięku

w kieszeni zamieniam drobne na ręce
w podzięce

na stałe nietrwale
bo nic tak nie zmienia jak obietnica
stałości
czułości

oszalej

spot­kałam ramiona
do których naj­mi­lej było
po­dejść bezimiennie
i tam się odmienić

szu­kały powodów
bym została
ja tyl­ko słów
na pożegnania

uk­ruszyłam nieco ciepła
myśli zmieniłam w potok
nie wpadł w morze łez
a w plamę na honorze

pod jed­nym niebem
dwa światy na ob­cej ziemi
ser­ce mi ciebie odmówiło
składając us­ta w przepraszam

dzień wolny i ja taka wolna jak potargane włosy
zaspane części piżamy

dziś nawet ust nie ubieram w kolory
mają wolne

milczę o tym czego pragnę dociec
wsłuchuję się w to co nie odpowiada

zatańczę o sobie
bo przecież tak mi wolno

nie lubiłam się przytulać
zanim przyznałam jak wiele tym wyrażam

unikałam trudnych rozmów
w końcu zrozumiałam czym jest obecność

stroniłam od bliskości
nie wiedziałam że prowadzi do zrozumienia

bałam się zaufać
aż odkryłam że mogę na sobie polegać

nie byłam dla siebie dobra
ugięłam kolana w przepraszam