Nie była doskonała. A jednak na tyle idealna, że gdyby szepnęła choć słowo, porzuciłbyś dla niej wszystko.

Nie potrafiła tego ubrać słowa. Nie potrafiła opisać tego jednym wyrazem, ba!, nawet kilkoma. Nie potrafiła jednoznacznie określić, co czuje.
Nie była nieszczęśliwa . Z tym uczuciem jakoś by sobie poradziła, ale to, co teraz przeżywała? To, co było powodem jej łez? Nie, to było ponad jakiekolwiek jej wcześniejsze wyobrażenia.
Łzy płynęły bez przerwy od dwóch godzin. Nieprzerwanie. Bez ustanku. Bluzka była wilgotna, a stos chusteczek prosił się jedynie o sprzątniecie.
Ale ona nie miała ochoty. Na nic - na czytanie, słuchanie muzyki, rozmowę. Leżała na łóżku, patrząc tępo w ścianę.
Nie była ani rozgoryczona, ani przygnębiona. To, co przeżywała, było zbyt trudne do opisania.
Była po prostu smutna. Smutkiem najczystszym - tym z łez, cierpienia duszy, kruszącego się serca i braku jakiekolwiek nadziei zrodzonym.

Oni byli idealni. Spotykali się jedynie pod gwieździstym niebem. Byli tak różni jak skowronek i orzeł, zielony i niebieski, jezioro i morze, jednocześnie będąc dwoma płatkami tego samego kwiatu.

Bo blisko to nie całkiem dobrze, daleko to całkiem źle. Tylko dla nich.

Ona była wyjątkowa. Piła jedynie gorzką czekoladę. Była piękniejsza niż motyle, niezapominajki, gwiazdy i wschody słońca nad morzem.

On był inny. Parzył kawę tylko dla zapachu. Był lepszy niż pizza, oliwki, piątki i wirowanie na fotelu.*

* - drugi fragment znalazłam w otchłaniach internetu, służył za inspirację dla pierwszego.

- Wiesz, moja wiara w ludzi, moja naiwność w dawaniu im kolejnych szans... To jedyne cechy, których bym się pozbyła - łzy płynęły po jej policzkach. Nie potrafiła, a może nie chciała ich powstrzymywać? On był jedyną osobą, która kiedykolwiek widziała, jak ona płacze, gdy pęka jej serce, jedyną osobą, która widziała jej łzy zawodu, gdy okazywało się, że po raz kolejny jest zaufanie zostało wykorzystane. A najśmieszniejsze w tej całej sytuacji było to, że najczęściej płynęły z jego powodu! Tak było zresztą [...]

Nie czuła już żalu. Nie była już na niego zła. Nie potrafiła.
Wybaczyła, chociaż każdemu, kto usłyszałby jej historię, wydawałoby się to niemożliwe.

Gdy go nie było przez kilka dni - czuła się osowiała, wypłowiała, pusta. Ale była w stanie przyzwyczaić się do jego nieobecności. W końcu przestawała tęsknić, myśleć, wspominać. Po kilku tygodniach, miesiącu, wracała do normalności.

Nie potrafiła powstrzymać uśmiechu, który gościł na jej twarzy za każdym razem, gdy się z nim spotykała. Gdy mijali się [...]

Tonąc próbujesz mnie ratować.
Tonąc wyciągasz w moim kierunku rękę.
Szepczesz, że dasz radę.
Ale ja ci już nie wierzę.
Znów się spóźniłeś.
Znów się poddałaś.
Już po wszystkim kochanie...

Wiatr znów potargał jej długie włosy, jakby się z niej śmiał, jakby w jego zabawie była ukryta dziwna drwina z jej naiwności. Pąk nadziei w sercu zwiądł równie szybko, co urósł, raniąc boleśnie. Beznamiętność znów zawitała na twarzy, która zaledwie kilka minut temu wyrażała radość. Pustka zastąpiła miejsce wesołego błysku w oczach.
Nie było go.
Znów go tam nie było!
Z bezradności, jaka ogarnęła jej umysł, oparła się plecami o ścianę i zsunęła się po niej powoli. Ona nie miała prawa się zakochać! Nie miała prawa uczynić kogoś najważniejszą osobą w życiu, więc dlaczego wciąż o nim myślała? A może po prostu bała się przyznać sama przed sobą, że znalazła kogoś, kto przysłonił jej resztę świata?
Ukryła twarz w dłoniach, ale to nie przyniosło ulgi.
Wiatr ucichł, jakby i jego dotknęła fala rozpaczy, która piętrzyła się w jej sercu.

Los mnie wczoraj kopnął. Mocno. Poczułam to. Kopnął i szepnął do ucha: "Weź się w garść! 60 sekund smutku zabiera ci jedną minutę szczęścia!". Potem poklepał po ramieniu. Wstałam, otrzepałam kolana, a on do twarzy przykleił mi uśmiech, smutek związał i schował na dnie serca. I tak teraz siedzę, szczęśliwa!

Nie krzycz, że nienawidzisz, jeśli serce woła, że kochasz skrycie...