Słoneczniki, słodkie syropy z brzozy
Ocieraliśmy pot ze skroni
Zakochani, we wstyd ubodzy

Łuskaliśmy prażone słońca promienie
Na ziemi obfitej w pęknięcia
Gasiliśmy proste, człowiecze pragnienie

W pełnym smug światła bezcieniu
Łaknące wody hektary
Myślą tylko o boskim zbawieniu

Zimnej wody i krwi w żyłach gorącej
W pęknięciach i rysach
Jak koryto rzeki ku sercu płynące

W słońcu maki dumnie umierają
Płoną czerwienią i gasną
Jak zakochani, swej doli nie wybierają

Czerwone płatki, rumiane poliki
W miłości i w śmierci
Nie ma przecież żadnej logiki

Spada kropla za kroplą
Odmierza samotnym nam czas
Odwodnić może się człowiek,
A świat tonie we łzach

Spadają liście i kamienie z serca
Tak to już bywa z upadkami
Zawsze na wybrukowanej drodze
W parze za śmiercią i podatkami

Więdną liście i szarzeją firany
Dużo słońca, za mało krochmalu
W samotności, bez pośpiechu
Śmierć mnie zabiera po calu

Ostatnia prosta bez wzlotów
Spadają noże na posadzki
Pozostało jedynie wspomnienie
Niespełnionej przed śmiercią schadzki

Przyjemnie mi z Twoim wzrokiem
Na twarzy bez różanej szminki
Z nierównomiernym oddechem i krokiem
Szybciej pracują czerwone krwinki

Rumienię się na wszelkie zaloty
Na słowa szeptane w samotności
Zwłaszcza wtedy nabieram ochoty
Na więcej niż odrobina bliskości

Przyjemnie mi z wiekiem naszych dłoni
Ze znanym od wielu lat dotykiem
Z chwilą, za którą nikt z nas nie goni
Ścianami nienasiąkniętymi krzykiem

Chłonę codzienność w tym bałaganie
Wszystkie szare końce weekendu
Tylko z Tobą u boku kochanie
Delektuję się tą rutyną obłędu

Ubierz mnie w kolory wieczności
Maluj siwych włosów obietnicami
Przekonaj mnie do nieskończoności
Wszystkimi wspólnymi nocami

Dokładnie, z gracją do każdej linii
Maluj mnie ciepłem popołudnia
Chwilą, gdy nikt nikogo nie wini
Porankiem w objęciach grudnia

Ubierz mnie w kolory swoich marzeń
W barwy zachodzącego słońca
Palety emocji, myśli i wrażeń
Maluj mnie całą bez końca

Purpurą wybuchów, złości co być musi
Bielą pojednania w prześcieradle
Czerwienią zachodów, co od czasu kusi
Przeprosinami, które nie utknęły w gardle

Kolorami spacerów po karkonoskiej ziemi
Drożdżówkami na kocu w przerwie
Spojrzeniem, które drobne gesty doceni
Uczuciem, którego nic nie rozerwie

Świerszcze stadami stroją instrumenty
Kos i szczygieł ćwiczą operetki
Nie ma większej od Ciebie zachęty
Dla ledwo opierzonej poetki

Wbija się w nozdrza zapach rzepaku
Chłód Celsjusza nad ranem
Rekompensują to pola czerwonych maków
Potrzeba ogrzania się drugim ciałem

Letnimi nocami świt goni zakochanych
Gdzieś w stogach siana
Pośród ciał, oddechów i myśli splątanych
Rumieńcem okrywa ich z rana

Rześkie ciała krwią gorącą przepełnione
Polnymi ścieżkami kroczą
Gdy sady białymi jabłoniami wypełnione
Mają siebie tylko nocą

Jak ciepło pierzyny za szybą
na zmrożonej ziemi
Ty jesteś wodą, ja rybą
falą, co oceany pieni

Goryczą w chmielowym trunku
odskocznią od słodyczy
Najlepszy z całego gatunku
wilk w Dolinie Baryczy

Niczym słońce w listopadzie
pierwsze ciepłe noce
Zmęczenie, co do snu kładzie
zimą owija mnie kocem

Latarnią, co w oddali mruga
jedyną w noc ciemną
Ja zawsze pierwsza, nie druga
Ty zawsze ze mną

Idea raju, utopia, boży domek
Bez westchnień, spojrzeń, nagonek
Poniedziałek do niedzieli rozumie aluzje
Osiedle śniących, zasłonięte żaluzje

niskokaloryczne potrzeby
wysokoprocentowa wina

Nikt nikomu dzień dobry nie odmawia
Nikt nikomu ortografii nie poprawia
Każdy ma swoje targowisko próżności
A pchła pluskwie już nie zazdrości

Moje fundamenty
Moje bodźce istnienia
Obudzę się wkrótce
Pojmę, że już ich nie ma

Moja lata dziecięce
Lata i zimy przy piecu
Zapach dłubanej kory
Na żałobnym spłoną wiecu

Póki mój dom stoi
Płoną brzozy i brykiety
Na lewo od drzwiczek
Najcieplejsze oczy kobiety

Kalendarz na ścianie
Nie wskazuje miesiąca
Stracę to wszystko
Jakby dostęp do słońca

Mijają lat pełne miodu
Dookoła oczu ślady kurze
Podziwiam od zachodu do wschodu
Twoje śpiące oczy duże

Zamknięte na moje wady
Gesty na nic niewskazujące
Ramiona, co wszystkiemu dadzą rady
Spojrzenie wszystko rozumiejące

Splątane charaktery i dłonie
Ego bez pychy czy dumy
Jesteś i za niczym już nie gonię
Dwoje znaczy więcej niż tłumy

Ceruję, łatam i zszywam
To, co bledsze pudruje
Jestem, a nie bywam
Naprawiam, nie kupuję

W starym teatrze
Skrzypią deski podłogowe
Prują się welurowe obicia
Opadają zmęczone kotary

Spróchniała scena
Nie uraczy już widowni
Ostatnie słowa skryptu
Wyróżniają tylko ofiary

W starym tatrze
Pachnie stęchlizną i echem
Słychać oksymoron oklasków
Dramat ciszy bez miary

Gasną inicjały afiszu
Nie rozdają nowych ról
Jedną szansę dał wyłącznie
Teatr na tę sztukę za stary

Zgubiłam mądre myśli,
kurtuazje i dobre wychowanie.
Zobaczyłam Twoje oczy
i po prostu parzyłam na nie.

Maniery, resztki rozumu
postradałam je świadomie.
To się nie godzi,
a mimo to za Tobą gonię.

Żadna część naszego DNA
nie powinna się ze sobą łączyć.
Żadne dni wspólne
rozmowę powinniśmy już kończyć.

Lgnie do Ciebie moje ciało
rozum jeszcze się broni.
Ale daję Ci słowo
pożądanie nas jeszcze dogoni.

Żegnam okruchy życia
rozsypane szanse codzienności.
Pochopne decyzje
zbieram resztki mej godności.

Więc jestem tu z tobą
Nocami przywdziewam łzawe perły
Tęsknię
Do nieznanego
Mam czyste sumienie
Niczego nie zmienię

Z miłości

Nie zawsze jest dobrze
Nie musi być nawet w porządku
Tylko bym chciała
Nie zaczynać wciąż od początku

Szczęście to puste słowo
Nie potrzebuję go w nadmiarze
Wystarczy mi cel
Co będzie dalej, to się okaże

Cel i motywacja
To dzisiaj towar deficytowy
Tym bardziej
Nie chcę przyjąć odmowy

Żeby nie czuć już pustki
Nie liczyć więcej ziaren czasu
Kogo ubłagać?
Tak mało tu drzew, za dużo lasu

Noc rodzi sny
Niebo płacze okruchami
Migoczą wspomnienia,
gwiazdy, pragnienia

Sny rodzą nieskończoności
Mary, koszmary, dramaty
O szarej, zwiędłej miłości
o pustce i samotności

Noc rodzi sny
Jawa przynosi ukojenie
Źle sypiam kochany
Czy rano zagoisz me rany?