Kiedy Twój głos
gwiżdżący czajnik na palniku,
paznokcie na szkolnej tablicy.
Wszystkie słowa
Steropianowe trzaski

Drażnią mnie
palce jak węże, klejące
rzepy polne, niesforne.
Odruch wy mowny
na ustach szorstkie dłonie.

Wracasz
Nieudany recykling
błąd w próbie
Rozkładasz się już setny raz.

Słyszę noc letnią, majową,
Słyszę żywe odgłosy wczesnego poranka.
Ptaki dopiero zaczynają śpiewać
a my już dłonie musimy rozplatać.
Jak powiedzieć żegnaj, tuż po ostatnim dzień dobry?
Jak przestać oddychać przed świtem?
Wiem że nie wrócisz
więc kłam.

Rozmyła się łza na środku jeziora,
uśmiech rozmyła falowań tafla.
A przecież patrzyła.
Czekaniem zerwał się wiatr
A było tak cicho,
nie było burzy.
Plotłam warkocze,
wianki ze spalonej trawy.
Przed czym uciekasz?
Przed czym ta cisza?

Kamyk upadał po stokroć trzaskaniem
tysiącem kopyt morskich koni.
Odbicie nie poznało siebie, samo
nie poznało wiosny.
A przyszła?
Zanurzyła tylko palec
rozbiła gładkie lustro jeziora
na strzępy sukienka.
Przed czym ucieka?
Przed czym ta cisza?

Nie będzie burzy,
to tylko grzmot echa

Zamknęłam w szklance uśmiechy
Przy porannej kawie
zdarły się razem ze szminką,
co zostawiła bladą prostą.
Ruszyłam ścieżką błotnistą,
gdzie kałuże skakały wyżej niż deszcz,
Mechaniczne koła rozbryzgiwały myśli
mokre kosmyki zwijały się z zimna.
Zapomniałam rękawiczek.
W radiu mówili, że to prawie wiosna
Poślizgnęłam się na pozorach
słońca za oknem, widoku z balkonu.
W kącikach rozmyte resztki czerwieni
blade, blade twarze mijane.
Szklane krople co się śmiały
z przemoczonych myśli.
Ukradły mi te uśmiechy

a przecież klucz był miedziany.

Słodkie, słodkie maliny
słodkie południa
południa ciepłe upalne
upalne wieczory grudnia.

Spienione, spienione fale
spienione włosy
mokre włosy blond
deszcze suche bez rosy.

Uchylone, uchylone drzwi
uchylone usta
usta czerwone obfite
wieczory i szklanka pusta.

Nocne, senne mgły księżyca
oddychają morskim piaskiem.
Senne, senne uściski,
pożegnania morskiej soli.
Kochajmy się, kochajmy
zawsze
i mimo woli

Metaliczny posmak,
z ust zdarta czerwień.
Bose stopy brodzą w wodzie,
zimne do szpiku kolory.
Dwa metry na krzyż,
zmieścił by się tu w sam raz.
Okna w niemodną kratę
i zwiędłe stalowe magnolie.
Imitacja rzeczywistości,

A mówili, że tylko wariaci są czegoś warci.

Byłabym inną,
obcą gwiazdą w mych myśli układzie.
Byłabym każdą,
co noc zimową, w przesileniu na letnią.
Byłabym,
gdybyś chciał oglądać soczewki koloru nieba.
Byłabym syreną,
ale ty chcesz zwykłe me kolana.
Byłabym nikim,
gdybyś nie chciał mnie co wieczór w bawełnianej piżamie

Znikły blade oczy słońca
co snuło letnią opowieść.
Znikły morskie fale,
szale, korale, jesienne bale
zaczną się. Łzy granatu
co chowają cię pod kocem.
Noce, co z myślami się biły
bawiły i gniły, w snach mój miły.

Letnia opowieść co koniec mieć miała
lecz nikt w to nie wierzył,
nikt nie chciał.

Rozbawiona
Kiedy biegałam za twoim cieniem.
Byłam tak rozbawiona,
Niczym czterolatek na karuzeli.
Cień stał w miejscu a ja biegłam
Wciąż za nim,
oddalona.
O Boże, jak on szybko stał
Nie mogłam go dogonić
Tak bardzo krztusil mnie śmiech.
Byłam tak rozbawiona
kiedy mijałam go drugi raz.
Może siedziałam w fotelu
Odbijały się gwiazdoszkła stłuczone.
Nocne lampki po winie.
Może cień rzucała stara koszulka.
Miała być łąka, miałeś dać rękę.
Tak bardzo się śmiałam

Widziałam jak niebo płakało dziś w nocy,
Łzami smutniejszymi od wszystkich niespełnionych marzeń .
Szklane gwiazdy skradzione oczom,
gasły szybciej niż zmęczone mrugnięcie.
Każda jaśniejsza, każda miała inne imię,
Kochanka,
co wykrzykiwał wieczność księżycowi.
O boskie twory wszechświata!
co powstały dnia czwartego.
Szklane oczy gasną z wami,
Na wieczność
w grobie wybranka.

12/13.08.15

Soczysty
ocieka w kącikach,
smak morskiej soli.
Mocno zaciskam pięści,
różowe wargi,
Szukam językiem bliskości.

Okrągłe oczy dziewczyny,
piersi co kształt mają łez,
Bez wstydu purpury.
Tylko włosy, złociste kłosy
opadały na plecy,
Gdzie były jego dłonie.
Wewnątrz, był bliżej duszy.
Dawał jej wszystko
co ona chciała mu oddać.

Słońce wstało o północy,
zbudziła się wreszcie Ziemia,
co miała zły sen.
Ławica leśnych skrzatów,
co oddychały ranną rosą.
Niedorzeczne,
jak szybko gnały wśród fal.
Gdzie spieniona, słodka woda morska,
obijała się o przeźroczyste ściany szklanki.
Cień dawał wytchnienie, w południe
nie było go za wiele,
Za dużo drzew by go odnaleźć.

I zliczyłam wszystkie ziarna piasku,
było ich szesnaście na Saharze.
I wszystkie gasnące światła,
co gasły wolniej niż biegła ziemia.
A na niebie nie było gwiazd,
widziałam jak spadły wczoraj.
Opad też dym i ucichł wrzask.
Widziałam jak kończy się wojna
Niemożliwe.

Rzuciła włosy na lewe ramię,
spojrzenie na gasnące światła.
Perłowy łańcuch uciskał tętnicę,
odcisk purpury na zmęczonym ciele.
Nerwy drżały pod naciskiem szpilek,
akupunktura dla ziemi.

Posypały się drogie twory małż,
zrzuciła je tak, jak skórę wąż,
Futro, jakby ze niej obdarte.
Czekała dłużej, niż się mogło zdawać,
czas skraplał się jak żmiji jad.
odwróciła się, na klamce został szminki ślad.
Zamarzło miasto na noc styczniową,
perłowy ślad tam gdzie stała.
Zamarzły jej wszystkie ludzkie organy.
Żadna żmija przecież nie rodzi się bez serca,
Żywcem wyciąga je czas.