ptaki śnią o ziemi
naczyniu sklejonym z pól grawitacyjnych

na łączeniach czas skrzypi pod nogami
przez chwilę można ujrzeć przebyte drogi
do gwiazd
i zrozumieć niemożliwość odejścia

pokój wypełnia zapach drugiej strony
Boga - śpisz
z głową wtuloną w skrzydło

w oczach błękitny bez

w dłoni - żylaste światło
jesień

to była szczęśliwa podróż

między ziarenkami czasu

zabierzesz mnie
z sobą?

[ deʃtʃ - v  kawuʒɨ fale gravitatsɨjne
obojentnoɕtɕ ɕfjatwa
pʃezrotʃe

tfoje otʃɨ

gdɨ fʃɨstko giniː
na pograɲitʃu swɨʃalnoɕtɕi rospatu
vjatr zrɨva opatrunek
z zevnentʃnej stronɨ tfaʃɨ

jew̃zɨk jak vwos tʃutɕovɨ
otʃekivaɲe

drugie

puw swova
moʒe uratovatɕ
ʒɨtɕe ]

słońce odmraża pustą kulę nieba
chwyta nim zdążymy spaść
wraz z nocą

znowu przyjdę
gdzie czekasz pośród śpiewu ptaków
jesiennego szumu drzew
jak wtedy
od lat

nie istnieje czas

świat zamyka się w zegarze
trzeźwiejemy po lecie
upijając się zapachem fermentujących owoców

obietnice - wyjątki zgodne z imperatywem
kategorycznym pozostawaniem w cieniu
tych których wówczas nie poznaliśmy

dłońmi pod skórą
usiłują przedostać się do chwili obecnej
niczym kwiat winorośli
do winy

ciemność lasów ukryta w świetle gwiazd
wszechobecna bezdeń
owinięta nicią iluzji

zszywasz ranę którą otwieram
słodko
wybrzmiewają końce odległych światów
gdy zamierają w piksele
eliptycznego księżyca

ten kamień wiele w nas zrywa [...]

daje pić roślinom
spragnionym na ziemi
i w niebie

maszyna - nietłumiona pracuje cicho
przelewa się życie
- twojemu poecie -

hermetycznie
nie muszą rozumieć siebie odległe ogniwa

twoją poezją jest pozostawianie w zamknięciu prezentu
przyglądanie się jak w pojemnikach więdną farby kwiatów

zanurzasz pióro w róży
czarnej

i chowasz się
wynosząc na powierzchnię usta
miłość

gruźliczą

między gałęziami
drżące okno na przyszłość

jak spadający orzech
przypomnieniem
że drzewo nie stoi

zeppelin
między słońcem a księżycem
w błękicie

nie wrócisz

jakby ożyły rzeczy
które nie przestały być martwe

w bieli

w odwróconym czasie
chwile - uwolnione unoszą się
szybszym pulsem cieni
słów zamkniętych w nadziejach

tak blisko że nieosiąganie daleko

miejsce - obraz który przenikasz
mijając drugiego człowieka

jak lustro
wie o swoim pęknięciu

od zawsze

przenikasz mnie
przez tłum
spojrzeniem do wewnątrz

obraz jest chwilą
jeszcze nie zgubioną
przyjemnością ciężaru

cienia z głosu
przebitego światłami
spojrzeń w których pośród kulis z kamienia
dotykają siebie nagie twarze

dziś rzeka płynie wstecz
jak na zawsze
jest tylko szczęście
dzieciństwa

wchodzę boso na strych
i wdycham zapach starego krzyża

zmartwychschwaściałem

żywe koło jest otwarte
młodsza
zielonokrotnie budzisz się ze spokojnego snu
do cierpienia

ukazać się to spadać
ciepłem gwiazd
w oczach

napełniasz smutkiem
moje dłonie
twoimi
dziurawy błękit

- oddalony o myśl
od śpiewu ptaków

dziś ulicą znowu szło stare drzewo
jak we śnie
najprawdziwszy wiersz
którego nie mogę zapamiętać
mądrość schowana w orzechu
ust

dusze przecięte promieniem światła
powracającym od kamienia na dnie
stają się dla siebie lustrami
w snach
zbyt pewni ich rzeczywistości
nie śmiemy wydobyć z nich na światło
tego co najistotniejsze
bez fałszywej nuty
jak aksamitną mantrę
powtarzamy nieprawdę
uśmiechasz się

północ
pozostało tylko światło wygasłych dni
zbieramy je
do oczu jak łzy rozsypane na drodze dookoła słońca
śpiącego jak na dłoni
w księżycowej tęczy
w bladości źrenic
podglądamy nasze sny

ołów
w lesie zamrożonych błyskawic
pęka
niczym wiśnia otulona letnim deszczem
na cztery
jak obce serce