gwiazdy zakrywają ciemność

w spojrzeniu naczynia
ubranego w człowieka
jest wnętrze

niewzruszone
jakby nigdy nie zostało oderwane
od piękna bałaganu

w chwili milczenia

nawet mnogość żyć
złoży się w jedno

jak słońce na fotografii
nowy człowiek
nieświadomy własnego spojrzenia
z przestrzeni lat
zapadających w błękitnym punkcie

nie czuję nic
oprócz ciepła
zespolonych chwil

wtulonej w skrzydło nieba
wyobrażenie czegoś wyżej
pozwala spadać

sto dwadzieścia tysięcy kilometrów
w słoiku miodu
bawię się że jestem lalką

w trzech parach
twoich dłoni