choć czekamy na lepsze jutro,
gdy się pojawia,
nie widzimy go,
czekając nieświadomie wciąż

nowe życie nie zacznie się od jutra
pustka choć przepełni się czasem
nie da Ci zmiany

zrozumiałem
umiarkowany echoizm to najpiękniejszy z egoizmów
daje radość innym i Tobie

miej uśmiech, by dać go komuś,
przypomnij sobie, że jesteś pewny swojego ciała,
każdej myśli,
metafizycznego atomu,
że w środku jesteś i żyjesz!
bo mózgiem użyźnia się życie.

a takim życiem
upiększa się dziś
to właśnie wymarzone jutro.

Przypominasz sobie, że grasz w życie?

Ludzkie wąsko zakrojone definicje

zabijają siebie same

Rosnący chaos świata

Manipulowani przez garstkę

Uczą nas historii dobrej ustrojowi [...]

urodź się raz jeszcze
jeśli nie pamiętasz życia
bo żyjesz gdzieś
bez celu i sensu życia
a cel ulotny jest
i zmienia się, jak Twój oddech
w otchłani niepełności
niesmaczny staje się zwiastun końca
niedokończonych dni zapełnione strony napełniają się Twoją pustką
nie znajdziesz sensu na zewnątrz
bo masz go w środku
idea to niematerialne istnienie, tchnienie jednego mózgu i ciała
które wychodzi z środka na zewnątrz
nigdy na odwrót!

mniejszy i większy sens życia
jest w każdym z nas
ciesz się z tego, że jest wokół głośno
ciesz się, że masz życie, nawet, gdy jest złe
pielęgnuj je, by mogłoby być lepsze

pamiętaj, kiedyś będzie cicho,
i nie będzie mogło być już lepiej

umieram bardziej niż kiedykolwiek wcześniej
niewidzialne łzy jutra pustoszą mózg
ale pozwalają łapać kilogramy sekund
i pieścić się z nimi, po ente niebiosa!
szczęście, które posiadam
trawi powolnie moje przyszłe zwłoki

choć akceptuję stan rzeczy,
nie wzniosę toastu

Pożegnaj świat, który znasz
Ocal siebie, albo giń
w małostkach i zwyczajnościach
tak po prostu
z dziś, do dziś
w pustych łzach,
bo się na to godzisz

Powitaj świat swojej wieczności
gramów czasu, który przecież już ważysz
szczęściem z wnętrza na zewnątrz
i poproś siebie, by walczyć
o więcej, by czuć
I patrz na mysli swoje,
swojsze niż myślisz

Ocal siebie albo zgiń,
przecież znaliśmy się tylko tu, teraz.