Zapada zmrok
zapada cisza
i nic nie słyszysz.
Lekki wietrzyk
rozwiewa smutek
a słońce
rozjaśnia spojrzenie.
Twarz rozmazana
już nie widoczna
w lusterku marzeń,
zaszywa nicość
wydarzeń.
Zatrzymać dzień,
czas,
wszystko co proste.

Wśród ludzi oddychasz...
Wśród ludzi żyjesz,
lecz nikt nie widzi że płaczesz....
I być jak strumień- uderzać o skały
ranić swą przezroczystą skórę
ranić tylko siebie...
Budzić się martwą na brzegu własnych westchnień
Czuć tętno własnych marzeń, tylko po to by jakoś istnieć
Czuć swoją siłę, która dawno odeszła
Czuć siebie na utkanych łzach
Czuć swój uśmiech na czyichś ustach
I swoje życie oglądać na wietrze odbicia
Łatać w przestworzach pomiędzy niebem a ziemią
I być coraz dalej od siebie, gdzie tylko smutek znajdzie Twą duszę…..

Widzę swoją słabość,
jak odbija się w lustrze
Na białym płótnie dostrzegam ból,
który mi zadano
Nie potrafię iść, kiedy stoję
Marionetka wciąż zachwyca- lecz nie chce nią być
Żyje obok życia
i zastanawiam się co, ono do mnie mówi
Żyje obok siebie
i zastanawiam się, jak długo mam istnieć
w złudnym przekonaniu, że umrę…..

Jego łzy kapały na me ramie.
Jego cierpienie sączyło się we mnie,
wdarło przez skórę do środka
i przerwało najcichszą więź smutku.
Nic nie jest już takie, jak dawniej.
Wariacja w głowie, rozcina barwę uśmiechu.
A łza, rozpływa się na powierzchni marmuru.
Kolejny pocałunek, nie smakuje jak pierwszy.
Pierwsza rozmowa, nie wygląda jak ostatnia.
Lecz w głowie odtwarzam siebie.
Odtwarzam dzień, w którym widziałam w jego oczach swoją dusze.
Widziałam milczenie, które raniło mnie bardziej niż sztylet.
Czarny dym unosi się w powietrzu
kalecząc każdy dzień, w którym Cię widziałam.
Czas wyjść w ciemną stronę nocy,
by zobaczyć odbicie lustrzane w Tobie…..