Za moim domem rosną góry
zaglądają mi do okien gdy śnię
wtedy wyciągam dłonie
i obmywam twarz księżycowi
z moich grzechów i marzeń
a on tylko wykrzywia uśmiech
jak stary Gazda
- jesce cie wiater nie wykołysoł
na te miłość co wyrośnie tu na hali

Sen mokrego poniedziałku

w moim ogródecku
zielona stoi studzienka
pójdzze dziewce ku mnie
to cie wodom oblejem
twoje krasne lica i warkoce długie
na spaniu i we dnie zawse przy mnie som
- dziewce na te słowa złapało za ceber
anim sie obejzoł, miłości nabrało :
w twoje serce chlup! kochanecku mój!

Gdy się obudzę
zapachnie mi kawa
zaparzona przez ciebie
i kwiaty uśmiechną się w wazonie

okna będą umyte
i dzieci grać będą w piłkę
gdy się obudzę

zaszumi nam morze
wiatr nasypie piasku do oczu
i pomodlimy się razem o zdrowie
gdy się obudzę

i wszystkie odpowiedzi przełamią w pół
znak zapytania
i czereśnie będą słodsze

czuję cię i wiem
dopóki nie staniesz się ciałem
będę tylko słowem

gdy się obudzę

Chowa się przede mną
miłość w obłokach
poplamione szczęściem serce kuleje
gonię ją i nie gonię
szukam, nie szukam

wziąć do rąk się boję

bo złapię i nie złapię
za mocno, zaduszę, potłukę
rozpryśnie jak kryształ na drobno [...]

Uśmiechają się spod rzęs
płoche myśli gubią
a on między wersami wędruje
I do serca chowa
smutny poeta, ja

W grudniu

Opuść mnie bracie smutku
pociesz siostro radości
zawróć Aniele bociany, co niosą
szczęście w dziobach
bo szepta mi diabeł przez szybę
że śniegu w tym roku
nie będzie

Śnieżynka z nieba.
Dobroć plecie warkocze.
Walc z Aniołami.

Rozpłakało się niebo
z tęsknoty za latem
wiewiórki w dziuplach
liczą orzeszki
a ludziom mokną serca
jesiennie

Kiedyś ciebie znajdę

może nad modrym strumykiem
może na ścieżce zasypanej śniegiem

może cię nie rozpoznam opalonej słońcem
może mi umkniesz z wiatrem, który
strącił ostatni liść z drzewa

kiedyś ciebie znajdę
może w moim sercu

Gdy w moim sercu zagości kobieta
będę jak wniebowzięty

Będę ją kochał, szanował dla niej gotował

Ona z grzesznika uczyni mnie
świętym

Na drodze zalanej słońcem
Leżały kasztany
I tak tuliły się do siebie
I sobie szeptały
Że gdyby mogły kochać
I dobro czynić na świecie
Za człowieka by się przebrały.

Kiedy na nią patrzę
czuję nogi w butach, i takie mrowienie
czuję kość udową w miejscu, gdzie łączy się z biodrową
patrzę na nią i czuję swoją dłoń
jak ociera się o kant stołu, jak o papier ścierny
uwierają mnie kalesony, chyba robią się za ciasne
kiedy na nią patrzę i nie mogę oderwać wzroku
mięknie mi serce, coś staje w gardle, chyba czułe słowo,
które miałem przed chwilą na końcu języka
zanim jej usta nie stopiły lodów między nami