Smutna jest moja dusza jak szare niebo
a to zawisło nad kwiatem jabłoni
bez uśmiechu

nie szuka drogi, smutna
jakby czekała na dłoń, która ją ocali

Co mi po marzeniach
gdy serce mam puste
wiosny dzień jasnością cieszy oczy
wiem, że noc samotną zwiastuje
tak wiele mam słów
które mógłbym dać
w ciszę przyoblec muszę

Zamykam oczy - chociaż nie chcę
na miłość
co nie spada sama z nieba
próbuję odewrzeć serce
co obrosło korą jak drzewo

i smutki topię w marzeniach

i tęsknię do czułego zapachu
którego wciąż nie mogę rozpoznać
bo nie chcę

Milczą dziś moje góry
w białych sukniach
pożyczonych od Aniołów

zdaje się, że odpoczywają
przed wspinaczką do nieba...

Rozdarli na Tobie szaty
bili, kopali i pluli
zamknęli powieki, żywcem pochowali

a Tyś z grobu wstała
i dzieci swe do piersi tulisz
wbrew złym mocom świata
silna i wolna

a Ty Orle biały
coś nigdy nie dał obciąć sobie skrzydeł
leć...
wysoko leć
i wyrodnych synów ucz latać

Rozpłakała się wiosna
z tęsknoty za słońcem
zielony smutek myje niebo
a niezapominajkom perlą się oczy

w kącie ogrodu żółty tulipan
z rumieńcem wstydu
moknie samotnie

Za moim domem rosną góry
zaglądają mi do okien gdy śnię
wtedy wyciągam dłonie
i obmywam twarz księżycowi
z moich grzechów i marzeń
a on tylko wykrzywia uśmiech
jak stary Gazda
- jesce cie wiater nie wykołysoł
na te miłość co wyrośnie tu na hali

Sen mokrego poniedziałku

w moim ogródecku
zielona stoi studzienka
pójdzze dziewce ku mnie
to cie wodom oblejem
twoje krasne lica i warkoce długie
na spaniu i we dnie zawse przy mnie som
- dziewce na te słowa złapało za ceber
anim sie obejzoł, miłości nabrało :
w twoje serce chlup! kochanecku mój!

Gdy się obudzę
zapachnie mi kawa
zaparzona przez ciebie
i kwiaty uśmiechną się w wazonie

okna będą umyte
i dzieci grać będą w piłkę
gdy się obudzę

zaszumi nam morze
wiatr nasypie piasku do oczu
i pomodlimy się razem o zdrowie
gdy się obudzę

i wszystkie odpowiedzi przełamią w pół
znak zapytania
i czereśnie będą słodsze

czuję cię i wiem
dopóki nie staniesz się ciałem
będę tylko słowem

gdy się obudzę

Chowa się przede mną
miłość w obłokach
poplamione szczęściem serce kuleje
gonię ją i nie gonię
szukam, nie szukam

wziąć do rąk się boję

bo złapię i nie złapię
za mocno, zaduszę, potłukę
rozpryśnie jak kryształ na drobno [...]

Uśmiechają się spod rzęs
płoche myśli gubią
a on między wersami wędruje
I do serca chowa
smutny poeta, ja

W grudniu

Opuść mnie bracie smutku
pociesz siostro radości
zawróć Aniele bociany, co niosą
szczęście w dziobach
bo szepta mi diabeł przez szybę
że śniegu w tym roku
nie będzie

Śnieżynka z nieba.
Dobroć plecie warkocze.
Walc z Aniołami.

Rozpłakało się niebo
z tęsknoty za latem
wiewiórki w dziuplach
liczą orzeszki
a ludziom mokną serca
jesiennie

Kiedyś ciebie znajdę

może nad modrym strumykiem
może na ścieżce zasypanej śniegiem

może cię nie rozpoznam opalonej słońcem
może mi umkniesz z wiatrem, który
strącił ostatni liść z drzewa

kiedyś ciebie znajdę
może w moim sercu

Gdy w moim sercu zagości kobieta
będę jak wniebowzięty

Będę ją kochał, szanował dla niej gotował

Ona z grzesznika uczyni mnie
świętym