W mroku samotnie siedząc
Wśród zgliszczy grzebiąc
Ciał zaginionych towarzyszy szukając
Lęku ni trwogi doznając
Po długich poszukiwaniach
Pełnych niekończącego się gdybania
Nad własnym losem zastanawiania
Męczących już doznaniach
Znalazłem zwęglone ciało
Obawy odczuwając niemałe
Odwróciłem je
I ujrzałem cię...

Zagłębiając się w mrok leśnych cieni
Stąpałem po liściach mokrych
Pokrytych wilgocią, co w słońcu sie mieni
Od blasków światła dobrych
Idąc tak leśną ścieżką prowadzącą gdzieś daleko
Słyszałem wody szmery i rzekłem;"Prowadź mnie rzeko"
Podążyłem za nią, aż na polanie się znalazłem
Widząc krzyż krwawiący po jej środku sens życia ujrzałem
Coś czego tak długo w świecie calym szukałem, wreszcie odnalazłem
I na oczy swe mgłą niepewności przykryte przejrzałem
Śmierć sie ukazała po chwili, szepczac me imię
Przybierając przy tym straszliwą minę
I bielą swych kości przypominając srogą zimę
Widząc ją wiedziałem, że dziś zginę

Zdradzone oczy piękne we mnie wpatrzone
Dwie postacie stojace, tak do siebie lgnące
rozdzielone przez przepaść bezdenną, jaką jest zdrada.
Ona w goryczy, łzach stoi i widzi,
jak miłość jej odchodzi w sposob niemały.
Przez osoby, które z nią igrały
znów z niej los niefortunny szydzi

Idąc przez życie samotnie
Czas umierał, a ja wraz z nim
Każdego dnia coraz mniej
Mnie, byłem cieniem siebie
Aż pewnego dnia
Październikowego wieczora
Nasze usta się spotkały...
Nie zapomniany dzień
Nie zapomniana chwila
Oddałem serce Swe
W ckliwe objęcia Twe
W miłości więzach tych
Wiecznie chcę już trwać
Od początku do końca
Od końca do początku

Uroku i wdzięku pełna
Moja miła, moja piękna
Tonią oczu swych cudnych
Porywa do cna
Serce me za Nią, za tą miłością
Nieustannie gna
I wiem to ja, że nie przestanie
Nigdy...
Jedyną Ona mą jest
Czaruje jeden uśmiech,
Spojrzenie, gest...
Życia miałem dość nędznego
Lecz przy Niej, jakże pięknego
Kocham, aż po jego kres...

Serce krwawi nieustannie
A My ignorujemy to nagannie
Mamy wszystko gdzieś
Zostajemy obojętni i zamknięci
Nie dopuścimy samych Siebie
Wielka,krwawa rzeź...
Masakra myśli i uczuć Naszych
Identycznych zapewne,lecz nam
Samym obcych. Czujemy to
I nie robimy nic
Zupełnie nic
Osuwamy się tylko
W bezdenną otchłań
Z której powrotu nie ma
Przelane łzy
Oddany śmiech
Dobrem,czy złem jest to
Co czujemy,czy czuć powinniśmy ?
I co będzie ?
Pytania bez odpowiedzi przeklęte
Przez Nas do diabła posłane,wyklęte
Nie zostaje już nic...
Koniec

Królowa szarości wieczna
z pozoru tylko grzeczna
Niewielu obdarza szczerym uśmiechem
Lecz,gdy to robi,odbija się to echem
Wspaniały uśmiech i oczu spojrzenie
Niczym nierealne,cudne marzenie
Lecz boj się, jeśliś wrogiem jej
Doczekasz jeno zguby swej
Ona i tak będzie kochana
Jak mgła i rosa z rana
Słodka,lecz nie grzeczna
Królowa szarości wieczna

Patrząc na krajobraz zimowy
Czuję wspaniały spokój domowy
Nic się wokoł nie dzieje
Tylko korona drzewa się chwieje
Patrzę na nią obojętnie
Mimo,że wygląda pięknie
Tak naturalnie,że aż strach
I naglę słyszę głuche Trach!
To gałąź pękła pod cieżarem ciała
Radość to powinna być niemała
Lecz to smutek przemawia
I do kolejnej proby namawia

Świat płonie ogniem piekielnym
Wszystkie grzechy ludzkości znikną
Czystka
Czystka na ziemi
Tej ziemi
Która nam matką i ojcem
Śmierci nie uniknie nikt
Najczystszego serca
Najbardziej zatrutego
I ci serc pozbawieni
Wszyscy
Co do jednego
Umrzemy
Los pewny i nieunikniony
Pisany nam od dnia narodzin
Ścierwo, bezwartościowa kreatura i wygnaniec
Tym jest właśnie człek
Który panem tego świata się mieni
Wywyższa ponad innych
Fałszywe cuda czyniąc
Jego śmierć zabrała, a i po nas kroczy

Czymże jest życie goryczy pełne
Z chwilami radosnymi niewielu
Szczęścia szukamy nieustannie
Lecz czym ono jest? Osobą? Chwilą?
Czy da się tak żyć, by poszukiwać
Nie znajdować go czas długi
Aż przyjdzie
Chwilą trwa, lecz jest
Niszczymy je sami
Swoimi lękami, fobiami i urojeniami