Czuję krople deszczu, delikatnie uderzające o moje policzki.
Jakby chciał zmyć tysiące wylanych łez.
Zatrzeć po nich ścieżką i zapomnieć o ich istnieniu.
Następnie czuję wiatr...
Subtelny i delikatny, a jednak stanowczy i prawdziwy.
Roztańczył sie z moimi włosami, prowadząc je na różne strony..
Ta chwila ukojenia, przypomina mi o namiętnym pocałunku, stęsknionych ciał.
O rosie każdego poranka i o dziewczynce, biegnącej po polanie z głową w chmurach.
Zapach lilii, w swej finezji, przenika moją wyobraźnie.
Gdzie są granice, między marzeniami a realnością.
Zatarły się, w główce wrażliwej dziewczynki.