Jak mogłam liczyć na to, że on spojrzy na mnie, kiedy nawet ja nie mogę na siebie patrzeć?

I przez chwilę wydawało mi się, że jestem naprawdę szczęśliwa.Potem czułam już tylko rozczarowanie i zawód własnej naiwności.

Jeśli kosmos stale się rozszerza, to czemu nie miałaby tego robić twoja dupa?

Akceptujemy i dostajemy taką miłość na jaką - we własnym mniemaniu - zasługujemy.

Wmawiałam sobie, że znalazłby mnie. Gdyby mu naprawdę zależało, odnalazłby nawet i na końcu świata, porozmawiałby i wszystko moglibyśmy zacząć od nowa.
Bo przecież najwspanialsze znajomości rodzą się pomimo fatalnego pierwszego wrażenia.
Jednak teraz jest już za późno, milczenie jest odpowiedzią. A przypadkowo spotkani, będziemy się mijać bez słowa, z nieświadomością, że tęskniłam każdego dnia i każdej nocy, tylko po to, by oglądać zupełnie obojętne oczy.

I dopiero wtedy to odkryłam, przyszło to nagle i ukoiło moją skarlałą duszę. Płacenie złem za zło nic nie daje. Kiedyś chciałam, by cały świat cierpiał tak bardzo, bo i ja cierpiałam. Chciałam wyrwać serce każdemu i je rozdeptać, bo i je mnie wyrwano. Opuszczałam i uciekałam od każdego, bo i mnie porzucano. Jednak teraz, gdy zostałam, schowałam swoją absurdalną butę do kieszeni i zaczęłam podnosić ludzi z klęczek i dawać im siłę, gdy tego potrzebują, podniosłam i siebie. Bo nie ma piękniejszych słów, niż po czuciu się najgorszym człowiekiem na świecie, który przeszedł tysiące kilometrów pustki, usłyszeć w końcu "dziękuję, że jesteś "

Coś w nas zgasło, czegoś zabrakło. Staliśmy się niedobitkami w walce uczuć i tylko czekaliśmy na decydujący cios ze świadomością, że i tak nadejdzie - a kiedy? To tylko kwestia czasu. Gdzie? - Być może już za rogiem Nawet już nie mamy siły się przed nim obronić. Bo ile można walczyć?
Więc nawet się nie pożegnaliśmy. Po prostu zamilkliśmy; bo nie było już o czym rozmawiać. Bez "do widzenia " minęliśmy się, udając, że nie widzimy.
Tylko ten grymas na twarzy...

Może właśnie siedzisz wygodnie i myślisz o mnie tak czule, jak ja myślę o Tobie.
I wspominasz, jak przypadkiem dotknęłam Cię, uśmiechając się nieśmiało i powiedziałam coś tak absurdalnego, że do dzisiaj się wstydzę.
A może oglądasz właśnie film w telewizji i myślisz "o, to opowieść o nas ". Albo "ciekawe, czy jej by się spodobał " bądź "czy będąc tak daleko, jest nadal bezpieczna?"
Ile to już dni Cię nie ma?
I może siedziałeś w pociągu, który uciekł mi przed minutą.
Przypadkowo mogliśmy się spotkać, jednak nigdy się tego nie dowiemy.
Może patrzyliśmy z zachwytem w te same miejsca, tylko w innym czasie.
I minęliśmy się.
Odrobinkę. Minutę. Może godzinę, a może całe życie.

A może, co bardziej prawdopodobne, już dawno nie pamiętasz, jak brzmiało moje imię. Albo tylko ledwie kojarzysz - "ach, to ta... Gdzieś ją już kiedyś spotkałem ". A gdzie? Nieważne, kto by tam pamiętał.
I przytulasz do siebie ukochaną, która nie zdaje sobie sprawy, jak można być szczęśliwym i umierać z tęsknoty za kimś, kto już dawno zapomniał bądź wstydzi się pamiętać.

Gdybym czuła do ludzi to samo, co oni czują do mnie, świat byłby dużo piękniejszym miejscem...

Motto dla stresujących się wystąpieniami publicznymi - gadasz piętnaście minut, wstydzisz się całe życie. Nic wielkiego.

Są takie dni, w których nie wierzę nawet w to, że może wzejść Słońce o świcie.