W oczach łzy, w sercu ból,
A na ranach wieczna sól,
W płucach krzyk, duszy gniew,
W uszach brzmi żałosny śpiew,
Uciec gdzieś, daleko stąd,
Z prądem albo też pod prąd,
Usta drżą, głos się łamie,
Życie ludzi ciągle kłamie,
Bóg wciąż płacze, skała pęka,
Dla niej też to jest udręka,
Anioł pada, skrzydła złamał,
Jego Ojciec też okłamał,
Krew wciąż kapie bez ustanku,
Rosa w trawie o poranku,
Czerwień nieba przy zachodzie,
Nocy mrok bezwiednie rodzi,
I nadzieje wciąż odbiera,
Diabeł wciąż się ze mną spiera,
Życie miga przed oczami,
Każda chwila siłę trawi,
Na kolanach wieczne rany,
Niespełnione żadne plany,
Głowa pęka, pytań wiele,
Gdzie są teraz przyjaciele?
Gdzie jest siła? Gdzie nadzieja?
Czemu ludzi wokół nie ma?
Jak się w takich chwilach nie bać?
Ile można umierać?

Próbuję znaleźć sens w bezsensie... Ale równie dobrze mogłabym szukać koła wśród kwadratów...